Review: Last Days
Gus Van Sant heeft iets met Amerikaanse trauma's. In 'Elephant', een met weinig middelen tot stand gekomen film die nagalmde als een domklok, reconstrueerde hij - weliswaar op zijn eigen manier - de strooptocht van Dylan Klebold en Eric Harris in d...
Gus Van Sant heeft iets met Amerikaanse trauma's. In 'Elephant', een met weinig middelen tot stand gekomen film die nagalmde als een domklok, reconstrueerde hij - weliswaar op zijn eigen manier - de strooptocht van Dylan Klebold en Eric Harris in de Columbine highschool. En in 'Last Days' herdenkt hij de zelfmoord van Kurt Cobain. Maar hij doet dat opnieuw volgens zijn eigen regels: we horen geen Nirvana, we zien geen Dave Grohl of Courtney Love, we krijgen geen analyses of verklaringen, en we krijgen zeker geen afraffeling van gebeurtenissen en feiten, zoals in de Jim Morrison-biografie van Oliver Stone. Van Sant hanteert dezelfde ijle droomstijl als in 'Elephant', - alsof hij de zanger veeleer wil voelen dan filmen. Het resultaat? Een onversneden, van elke emotie verstoken geeuwfilm. Een Kurt Cobain-ige figuur (Michael Pitt) loopt mompelend door de bossen (20 minuten), urineert in een vijvertje (3 min), trekt een jurk aan (10 min), probeert in de keuken van een tochtig landhuis al mompelend macaroni met kaas te bereiden (25 min!), en dwaalt voor het overige (de film duurt 97 minuten: maak zelf de som) door het huis met een jachtgeweer - 't lijkt wel 'Night of the Living Dead' starring Kurt Cobain. Van Sant staat duidelijk op dezelfde harp te tokkelen als in 'Elephant' - hij wil ons met puur filmische middelen onder een soort hypnose brengen - maar deze keer blijft de trance uit, waardoor het geheel al gauw op een holle herhalingsoefening begint te lijken. Wist Van Sant in 'Elephant' nog zonder veel moeite - al glijdend - door te dringen in het verwrongen bewustzijn van de moordende tieners, dan raakt hij hier niet verder dan een glaciale, vrijwel ontoegankelijke, in zielloze ether ronddrijvende karakterschets, die zowaar herinneringen oproept aan de oninneembare avantgarde-cinema van de Belgische cineaste Chantal Akerman. 'Ik moet een beetje verdoofd zijn om nog eens de emoties te kunnen voelen die ik als kind had,' schreef Cobain in zijn afscheidsbriefje. Tja, misschien moet je zelf wel een beetje verdoofd zijn om 'Last Days' te kunnen waarderen. In alle andere omstandigheden laat 'Last Days' zich bekijken als een niet te harden fiasco.
