Review: Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain
In deze grauwe tijden waarin Hollywood ons op de ene middelmatige film na de andere trakteert, hoeft het geen verbazing te wekken dat een vrolijk en kleurrijk filmpje als 'Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain' als een soort godswonder wordt onthaald. ...
In deze grauwe tijden waarin Hollywood ons op de ene middelmatige film na de andere trakteert, hoeft het geen verbazing te wekken dat een vrolijk en kleurrijk filmpje als 'Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulain' als een soort godswonder wordt onthaald. In Frankrijk werd de nieuwe film van Jean-Pierre Jeunet ('Delicatessen', 'La Cité des Enfants Perdus', 'Alien Ressurection') zelfs uitgeroepen tot een chef d'oeuvre, maar daar zijn ze natuurlijk ook nauwelijks gewend aan dit soort snelle, sprookjesachtige cinema. Wij hebben de film vorige week gezien in een volgepakte zaal op de Brusselse Brouckère (en dus niet op een persvisie: Elysée, de onbetrouwbaarste der distributeurs, heeft de meeste Vlaamse filmjournalisten laten stikken, waarvoor dank) en zijn een ietsepietsje minder enthousiast. 'Amelie Poulain' is een aangenaam en zoeterig filmpje dat we met veel plezier hebben bekeken - Jaco Van Dormael steekt zich de ogen uit als hij dit ziet - maar het is géén grote cinema: daarvoor heeft het verhaaltje te weinig om het lijf en is de toon van de film te snaaks en te gezellig. De ogen van hoofdactrice Audrey Tautou maken trouwens veel meer indruk dan de zo bejubelde digitale effecten en visuele gags, die af en toe weliswaar geniaal zijn (de suïcidaire goudvis, de weggelopen tuinkabouter) maar over het geheel genomen lang niet zo inventief als men u wil doen geloven (Jeunet heeft gewoon eens goed naar 'My Own Private Idaho' en een reeks reclamespots gekeken). Wat allemaal niet wegneemt dat 'Amélie Poulain' een zeer vlot, opgewekt, dynamisch, vitaal en bekijkenswaardig filmpje is dat u op wolkjes naar huis zal sturen. Meer moet dat soms niet zijn.
