Review: Life Itself
Dit houdt een mens niet voor mogelijk.
undefined
Tenzij Jan Verheyen met ‘De collega’s 2.0’ op de valreep nog voor een verrassing zorgt, hebben we hem gevonden: het Debacle van het Jaar! Zelfs de uitermate negatieve reviews in de Amerikaanse pers konden ons niet voorbereiden op de inferieure kwaliteit van ‘Life Itself’, een melodrama dat bij momenten zelfs zó slecht is dat je kunt gewagen van een surrealistische kijkervaring. De plot? Zo melig als de vloer van een bakkerij. Sterfgevallen! Méér sterfgevallen! Nóg meer sterfgevallen! En hoe pijnlijk is het om een klasbak als Oscar Isaac z’n uiterste best te zien doen om de afschuwelijke dialogen toch nog een béétje overtuigend te brengen, zoals een kleuter die op bevel van zijn mama een bord pap naar binnen staat te werken, terwijl hij de smurrie eigenlijk het liefst zou willen uitspuwen. Als toetje krijgt u een twist die zó vergezocht is dat zelfs M. Night Shyamalan er lijkbleek van uitslaat. Smakelijk!
