Review: Live 8 - One Day, One Concert, One World
Twintig jaar na de eerste Live Aid, maakten tweehonderdduizend gelukkigen op 2 juli 2005 in Hyde Park, Londen Live 8 mee, en meer dan een miljard anderen probeerden zich thuis via de televisie ter plaatse te wanen.
'Live 8: One Day, One Concert, On...
Twintig jaar na de eerste Live Aid, maakten tweehonderdduizend gelukkigen op 2 juli 2005 in Hyde Park, Londen Live 8 mee, en meer dan een miljard anderen probeerden zich thuis via de televisie ter plaatse te wanen.
'Live 8: One Day, One Concert, One World', is simpelweg de registratie op vier dvd's van dit historische concert, een Best of van een Best of van de meest vooraanstaande artiesten van deze en de vorige generaties; de setlist van de eeuw door de line-up van de eeuw. Niet alles is topniveau: ik herinner me dat ik die dag veertien uur heb gestaan om pakweg drie uur goeie muziek te horen. Er was helaas ook ruimte voor de grootste eikel (Pete Doherty), de grootste eendagsvliegen (Daniel Powter, Maroon 5), de grootste clichéspuiende karikaturen (Velvet Revolver) en het grootste ego (Snoop Dogg). Maar die drie uur zijn dan ook goud waard: we zien de beste entertainer van de planeet (Robbie Williams), de beste rock-'n-roll (U2, The Who), en de beste universele, spirituele popmuziek van Pink Floyd - de bigger than life-soundtrack bij een bigger than life-evenement.
Bijna alle performances - simultaan op negen verschillende locaties - zijn perfect én afgestemd op de positieve uitstraling van het evenement: van Brian Wilsons 'Good Vibrations' tot U2's 'One' , 'Why?' van Annie Lennox, 'Time is running out' van Muse, 'Breathe' van Pink Floyd, 'Stayin' Alive' van Travis, en zelfs Mariah - Truttemie - Carey en haar 'Make it Happen!' De vier dvd's bieden voor elk wat wils: je kan geilen op Destiny's Child of Joss Stone (die niet eens geboren was toen de eerste Live Aid plaatsvond); postmodern headbangen met Placebo en Green Day; meezingen met Stevie Wonder en Faithless, of simpelweg genieten van Neil Young.
Maar het fascinerendst zijn nog de flitsen van wat zich op 2 juli backstage in Hyde Park afspeelde. Het meest beklijvende beeld is de group hug die Paul McCartney en de groepsleden van U2 elkaar geven vlak voor ze het podium opgaan, en de lichaamstaal die daarop volgt: je ziet Macca eerst Bono een schouderklopje geven, vervolgens z'n blik vooruit richten, waar de trap naar het podium is, en je ziét hem denken: 'Hé, ik ben hier de Beatle, ik moet op dit historische evenement het eerst dat podium op, want het is mijn song en zij begeleiden mij, niét andersom!' En dus zie je Macca Bono subtiel opzij duwen en hem op een drafje inhalen zodat hij eerst de trap op kan. De gespannen gezichten van U2 vlak na die group hug spreken ook boekdelen. Net zoals het gezicht van Larry Mullen Jr. als Brad Pitt hem pro forma een handje komt geven.
De beelden van de repetities van Pink Floyd zijn ook boeiend, al was het maar om te zien hoe controlefreak Roger Waters de hele tijd probeert het laken naar zich toe te trekken. Ook bizar: een leger kleine negertjes die backstage voor Macca een flard 'Yellow Submarine' zingen, en het hallucinante filmpje waarin je Afrikaanse kinderen ziet die op de tonen van 'Who are you?' van The Who ronddansen met maskers van de leiders van de G8 op. Voor wie geilt op Paris Hilton (been there, done that) is er ook een flard van haar te zien. (Sla eens een rondje shoppen over, Paris, dan is Afrika meteen gered). En voor wie zoals elk weldenkend mens smolt voor 'The Office' is er een klein maar fijn grapje van Ricky Gervais.
Jammer dat die bonussen niet langer duren: ik zag die dag Paul McCartney sméken om op de foto te mogen met Andy en Lou uit 'Little Britain' én een handtekening vragen aan Sting (??!!). Ik zag Madonna zich aanstellen als een megalomaan rund ('Waar is mijn speciale kabbala-water?! Ik weiger ander water te drinken!'), terwijl de zorgvuldig geselecteerde beelden van haar repetitie haar hier afschilderen als een aimabel mens. Elton John ging kakken terwijl vijf (5!) bodyguards zich rondom de toiletwagen posteerden - McCartney was de enige met een eigen toilet. Ik zag hoe Brad Pitt z'n ex Gwynneth Paltrow omhelsde. Ik moest vanop twee meter afstand toezien hoe de ellendige Josh Harnett constant onze Scarlett Johansson bepotelde. En ik zag de zangeres van Scissor Sisters Paris Hilton toebijten: 'Wat doe jij hier?! Jij hebt hier niets te zoeken; jij vertegenwoordigt alles waar we hier tegen zijn!'
'Live 8 Live' is kippenvel in een doosje: deze dvd-box zouden ze in een capsule moeten steken om de levende wezens in andere melkwegstelsels een idee te geven tot wat de mens op z'n meer verlichte momenten in staat is. Chris Martin vat het in de intro van het toepasselijke
