Review: Lonelady op Pukkelpop 2010 (Chateau)
Lonelady werd door Humo's onvolprezen Pukkelpop ABC omschreven als een combinatie van Joy Divison, Grace Jones en Allez Allez, en werd eerder dit jaar door zowel Pitchfork (7.7) als NME (9/10) bedacht met een gulle quotering voor haar debuutalbum 'Nerve Up'. Zonder enige twijfel de eerste ontdekking van deze editie, dus? Bwah…
Het optreden
Met haar vuurrode kopje en haar in de vroege jaren tachtig gedrenkte sound, leek Lonelady wel een timide, gitaargerichte versie van La Roux. Alleen heeft La Roux de betere songs.
Want terwijl dat geluid, ergens op het snijpunt van postpunk en synthpop, ons aanvankelijk aan de grond nagelde funky Gang of Four-gitaren, geweldige blikken drums, een secure boekhouder op synths en drumcomputer bleek alras dat de meeste nummers hopeloos achterop hinkten. Door de weinig memorabele melodieën, botte hooks en ongetwijfeld heel diepe teksten van de lady liep de tent mondjesmaat leeg en wij, contractueel verplicht om tot het einde te blijven, betrapten onszelf erop dat we meer en meer naar onze Rolex stonden te gluren. Om maar te zeggen: het had allemaal wat spannender gemogen.
Hoogtepunt
Ons idee voor een nieuwe groep met de sound van Lonelady en een stel LUIDE, van branie overlopende motherfuckers van songs. Iemand een repetitiekot te huur?
undefined
Quote
Meer dan één gepiept Thank you' en een ietwat ongeïnteresseerd Bonsoir, goodnight' , tien minuten vóór de reguliere speeltijd, kon er niet af.
