Review: Lonely The Brave op Rock Werchter 2015

Behoorlijk bravejes allemaal.

Dag twee van Rock Zweethut, en we worden al meteen hardhandig met de neus op de feiten gedrukt. Wij dachten namelijk dat eenzaamheid snééd, als een met een scalpel zwalpende chirurg die nadien nalaat om de gemaakte wonden weer netjes dicht te hechten. We dachten ook dat moed betekent: zelf dan maar aan het naaien slaan, met de moed der wanhoop en ondanks je gebrek aan een diploma snit en naad. Zoiets hadden we dus verwacht van Lonely The Brave, de Engelsen die zulke verwachtingen zelf in hun naam gezet hebben: het wetten van messen, het zout in de wonde, het troostende aaien achteraf.

Maar ook wij kunnen het mis hebben. Zo waren we namelijk ook verkeerd toen we voor aanvang aannamen dat eentonige emorock ondertussen wel dood en begraven was, en dat muzikale vlakheid iets was waarvoor je ternauwernood je groep in de greppel rijdt - als je er maar omheen stuurt. Lonely The Brave bewees ons ongelijk, en vrolijk werden we daar niet van. 'Victory Line' voorin begon en eindigde waar het boekje dat voorschreef, maar wat ertussenin gebeurde was te dunnetjes om onze troebel uitgeslagen zielenroerselen in op te lossen. Zie ook pogingen als 'Backroads' en 'Trick of the Light': kundig maar zoutloos, met pieken noch dalen.

Vreemd dan ook, die voortdurend getormenteerde podiumhouding van frontman David Jakes. Het had wellicht een diep innerlijk scheuren moeten verbeelden, maar hij keek erbij alsof hij niet kon wachten tot het halfuur van Lonely The Brave voorbij was, zodat hij in de backstage die onbetrouwbaar ogende kebab van gisteren kon gaan deponeren. Hopelijk vinden we op tijd welke Dixi hij daarvoor van plan is te gebruiken - kunnen we alsnog een échte glimp opvangen van pijn en verlossing bij Lonely The Brave.

Het publiek

Werd door Lonely The Brave meteen uitgeroepen tot hun favoriet, en moest daar niet eens zo héél veel voor doen.

Tweet

Bekijk 'The Blue, The Green' van Lonely The Brave op Rock Werchter 2015: