Review: Lucinda Williams - Essence
'Essence' is de wat risqué titel van de zeer langverwachte opvolger van Lucinda Williams neo-country meesterwerk 'Car Wheels On A Gravel Road'. Eigenlijk had ie gewoon opnieuw 'Happy Woman Blues' moeten heten, zoals haar tweede lp, die ze al in 19...
'Essence' is de wat risqué titel van de zeer langverwachte opvolger van Lucinda Williams neo-country meesterwerk 'Car Wheels On A Gravel Road'. Eigenlijk had ie gewoon opnieuw 'Happy Woman Blues' moeten heten, zoals haar tweede lp, die ze al in 198O opnam. Want happy woman blues is nog altijd exact de omschrijving van wat Lucinda eigenlijk doet: haar songs, slechts elf in aantal deze keer, zijn het negatief van al die prachtige van geilheid en zelfmedelijden stijf staande belijdenisromannetjes die de Cohens en de Dylans van deze wereld regelmatig in de vorm van liedjes publiceren.
'Essence' staat van het midden tot de rand vol mededelingen van een vrouw met liefdesverdriet.
Bij eerste of tweede beluistering word je op minder overweldigende wijze bij de keel gegrepen dan op 'Car Wheels', maar dan blijkt dat alle songs van deze plaat opgetrokken zijn uit een soort sluipend gif dat zich langzaam maar zeker een plek zoekt onder je huid en daar verhalen als 'Lonely Girls', 'Steal Your Love', 'Are You Down' of 'Reason to Cry' uitzaait.
Lucinda Williams, die de dochter is van een Professor Engelse Letterkunde die tegelijk dichter was en een eenmansfanclub van Hank Williams, heeft van huis uit de liefde voor het woord meegekregen. Ze heeft me ooit verteld dat haar vaders liefde voor Hank bijna even sterk was als haar eigen liefde voor Dylan, en kijk: op deze 'Essence' laat ze zich bijstaan door prominente leden uit de Dylan-familie als daar zijn Charlie Sexton (gitaar èn co-productie), David Mansfield (viool) en Tony Garnier (bas), zonder daarbij ook maar in enige mate op Bobby's speelterrein te komen. Nee: just like a woman smeedt Lucinda Williams haar verdriet om tot stuk voor stuk juwelen die nu eens 'Bus To Baton Rouge' en dan weer 'Broken Butterflies' heten, en samen zo'n beetje de vrouwelijke pendant van 'Blood On The Tracks' zijn geworden. En, alweer een meesterwerk.
