Review: M. Ward op Rock Werchter 2012

Een monster of folk dat het allerbeste uit zijn pilsvaatje tapte: M Ward, een bezonnebrild stuk lekkers, was het uptempo snoepje in The Barn.

Op de planken

U kent hem van Bright Eyes, of van Monsters Of Folk, of van She And Him, of - grootste kans - gewoon niet. Sneu, in dat laatste geval: M Ward is een briljante erfgoedcoördinator, afdeling folk, blues en country. Een frêle, ingetogen set was voorspeld, maar nope: een blinkend, lekker denderend uurtje rock-'n-roll kregen we in de plaats. Lekker lopende countrystampers, songs waarin de bezopen geest van Neil Young lag te drogen, hemelse jakkergitaartjes en fleurige uitstapjes richting americana en rockabilly: M Ward dealde in kleurrijke fabels.

'Four Hours In Washington' was heerlijk dokkerende, met steroïden opgefokte countryfolkrock (yup, laat Werchter nog twee dagen langer duren, en ik heb het in volle ernst over postindiedubstepcore), 'Primitive Girl' hobbelde over een kek gitaarlijntje, 'Rave On' van Buddy Holly was uptempo lust for life, 'Rollercoaster' een rondleiding in het Hof van Eden, en 'Chinese Translation' een door schmalz, good old nostalgia en azuurblauwe dromerigheid aangevreten schoonheid. En niemand covert zo mooi Daniel Johnston als M Ward: 'I'll Be True' klonk hemels.

Het publiek

Euhm... Was er ergens een geheim campingfestival bezig?

Het moment

M Ward die Chuck Berry een bevredigende handjob gaf: 'superbe' is het adjectief dat uitgevonden is voor die cover van 'Roll Over Beethoven'.

Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten

'Thanks for waking me up' - M Ward lag te maffen toen Humo's onvolprezen (kv) hem een paar vragen kwam stellen, en hem er en passant op attendeerde dat het zo stilaan tijd werd om richting The Barn te marcheren.

undefined