Review: Macklemore & Ryan Lewis op Couleur Café 2013
Eén woord voor Macklemore & Ryan Lewis: tween fest. Waren dat er twee? Negen woorden dan maar: onbegrijpelijke bindteksten door oorverdovend gekwetter in het publiek; feest!
Macklemore nam in onze contreien het estafettestokje over van Gers Pardoel: hij is een popster voor tweens, jongens, maar vooral meisjes, die te oud zijn voor K3 en te jong voor Kanye West. En voor al wie een zwak heeft voor een radiohit die zichzelf niet te serieus neemt. Het zit ‘m in de beats, het zit ‘m in de humor - songs als ‘Ik neem je mee’ van Pardoel en ‘Thrift Shop’ van Macklemore, Ryan Lewis & Wanz hebben dat little something special waardoor meisjes 'Fucking awesome!’ gaan roepen. En dude, geef ze maar eens ongelijk.
Geen idee waarom Wanz, de goed in het vlees zittende crooner die ‘Thrift Shop’ z’n refrein gaf, niet mee werd aangekondigd voor het eerste concert van Macklemore & Ryan Lewis (de eerste is de rapper, de tweede is de producer) op Belgische bodem. Wanz is niet meer van de jongste, maar een geboren entertainer die met z’n danspasjes en vocale intermezzo’s voor een welgekomen nonchalance en aanstekelijkheid zorgde na Andy Allo’s afgemeten virtuositeit. Macklemore zelf staat er evengoed als rapper én entertainer; op het eind zette hij een pruik op die hem sprekend op Joey Tempest van Europe deed lijken – slapstick die z'n doel niet miste.
Wellicht hebben we niets gemist van zijn prekerige bindteksten (dat alle mensen gelijk zijn en een hoop andere lesjes zedenleer), maar toch: zelden verplicht zo veel tienerconversaties moeten volgen als tijdens de ietsjes stillere of wat onbekendere nummers van Macklemore op Couleur Café 2013. Tot voltreffers als ‘Can’t Hold Us’, ‘White Walls’, ‘Wings’ en natuurlijk ‘Thrift Shop’ - de song waarvoor we allemaal ons goedkoopste kringloopwinkelkloffie hadden aangetrokken - weer ieders volle aandacht vroegen. Kni-kna-knallen met ADHD-ertjes: noem ons nooit meer cynisch.
