Review: Madonna - Confessions on a Dancefloor
Een tijdje geleden was het groot nieuws: Madonna gaat een discoplaat maken. We zagen Mrs. Ritchie al op een regenachtige dag vanachter haar schrijftafel naar het grijze Schotse landschap turen, redenerend: ik ben 47, de wereld en ikzelf zijn dringend...
Een tijdje geleden was het groot nieuws: Madonna gaat een discoplaat maken. We zagen Mrs. Ritchie al op een regenachtige dag vanachter haar schrijftafel naar het grijze Schotse landschap turen, redenerend: ik ben 47, de wereld en ikzelf zijn dringend toe aan een discorevival, laat ik die voor het gemak maar even zelf in gang zetten. Waarop ze haar tweed mantelpakje verruilde voor een fuchsia dansoutfit, Stuart Price (Les Rythmes Digitales) onder de arm nam als de Dr. Beat van dienst, en op expeditie trok naar het Land van de Glitterbol.
'Confessions on a Dancefloor' leek ons een goeie titel voor een schitterend idee: een disco-opera. Nergens zoveel dramatiek als op de dansvloer: hartenpijn, liefde op het eerste gezicht, wraak, jaloezie, vertwijfeling - je vraagt je af waarom zoveel artiesten verkiezen dat allemaal te negeren en per se moeilijke boodschappen in hun dansmuziek willen smokkelen. Opener en single 'Hung Up' wordt alom afgekraakt, vooral wegens de Abba-sample. We horen het probleem eerlijk gezegd niet: dit is een geslaagde 'Hot Stuff' voor nu - Madonna die op haar 47ste nog zo naïef is smachtend te wachten op dat ene verlossende telefoontje. (Al is ze natuurlijk nooit naïef geweest.)
De plaat gaat echter onverbiddelijk de dieperik in als de bekeerde Madonna om de hoek komt kijken, Esther voor de vrienden in het kabbala-centrum. In minstens vijf nummers bezingt ze haar spirituele wedergeboorte, of wringt ze zich in bochten om haar gewezen material girl-schap in de juiste context te plaatsen: 'Let It Will Be' ('Now I can tell you about success / About fame / About the rise and fall'), 'Jump' ('The only thing you can depend on is your family'), 'How High' ('I did just about everything to see my name in lights'), 'Like It Or Not' ('You can call me a sinner / But you can't call me a saint') en de draak 'Isaac'. Kabbala-disco, jawel. En helaas zijn die berouwvolle teksten - met uitzondering van 'Like It Or Not' - ook nog eens op dikke, plakkerige eurotrance-drab geplakt. Helemaal lachen is 'Forbidden Love': vocoder-koor zingt refrein forbidden loooove, op gezette tijden komt iets voorbij wat zich nog het beste laat omschrijven als elektronische panfluit, stampende beat eronder, klaar. Het Cher-moment van de plaat (vroeg of laat moest het er van komen).
En waar blijft dan die vette disco? In de beste nummers, en die zitten helemaal vooraan: 'Hung Up', 'Sorry', de 'I Feel Love'- rip off 'Future Lovers', waarin Madonna ons aanspoort alledaagse problemen als 'administration, bills and loans' te vergeten en de Vrijstaat Disco te betreden, en het naadloos daarop aansluitende 'I Love New York': met bombastisch tromgeroffel, gitaren, beats en een toptekst als 'I don't like cities but I like New York / Other places make me feel like a dork' het beste nummer van de plaat. Het zit op nummer zes, daarna is het afzien.
