Review: Magnus op Pukkelpop 2014 (Wablief?!)
Dance: doffe dreunen in vierkwartsmaat, opgesmukt met divavocalen en lukraak weggesneden samples uit – ja, maakt het iemand wat uit, behalve het gild der cratediggers? – en waarop men, bij voorkeur onder invloed van chemische hulpmiddelen, allerhande malle bewegingen maakt.
Magnus, vrienden, speelt géén dance. Oké: CJ Bolland jongleert met – en martelt – machines die geluiden voortbrengen en beats in alle maatsoorten kakken, net zolang tot ze vaagweg op een song beginnen lijken. Daarna beginnen hijzelf en Tom Barman eraan te schaven en te sleutelen, net zolang tot ze zelfstandig ademen, hun eerste stappen zetten en de wijde wereld in strompelen.
Pas op het podium begint een song van Magnus echt groots en meeslepend te leven, maar ’t moet gezegd: we verdenken ‘m ervan af en toe een avondje voor de televisie te liggen zappen (met van die pantoffels met grote konijnenoren aan zijn voeten). Dat was alleszins het geval op het Wablief?!-podium. De setlist was ruwweg dezelfde als die van hun try-out in de Antwerpse Pekfabriek, twee maanden geleden: het gros van het geweldige ‘The Body Gave You Everything’, aangelengd met de beste nummers van de nieuwe plaat ‘Where Neon Goes To Die’.
Over ‘Rhythm Is Deified’, ‘Jumpneedle’, ‘French Movies’ en ‘Soft Foot Shuffle’ kunnen we kort zijn: licht tot wreed fabuleus op plaat, hitsige clusterbommetjes van groove en soul en schwung indien uitgevoerd door Magnus anno 2014 – Barman & Bolland, alsook Tim Vanhamel op gitaar en zang, Joris Caluwaerts (Zita Swoon, The Go Find) op toetsen en Christophe Claeys (ex-Balthazar) op drums en percussie.
Het nieuwe ‘Puppy’ – de opener van ‘Neon’ – kondigde Barman dan weer aan als ‘de volgende single’: die lange, heerlijk zweverige intro staat niet op de plaat, maar de song was er wél van gediend – ’t was groots en meeslepend, met excitement dripping out of every single pore, zoals Barman zingt. Dat laatste kon ook gezegd worden van ‘Catlike’ en ‘Regulate’ (net als ‘Me And Giuliani Down By The School Yard’ van !!! een bitch slap aan het adres van pretbedervers van de wetgevende en uitvoerende macht).
‘Singing Man’, het hippe nichtje van Yazoos ‘Don’t Go’, stond vier minuten lang te lonken en op d’r lip te bijten, maar we voelden ons niet aangesproken: uitstekende single nochtans, maar Vanhamel die een tape met de stem van Editors-zanger Tom Smith doubleert – qué? Smith was trouwens klaar met zingen op het hoofdpodium: benieuwd op welke praktische bezwaren een cameo in de Wablief?!-tent is afgesprongen – jammer wel.
En wat ‘Assault On Magnus’ betreft (denk nu: pantoffels met konijnenoren): niks erger dan een tien jaar oude song gewoon klakkeloos komen naspelen, maar die zweverige, beatloze en langzaam naar een climax toe werkende versie van op ‘The Body’ blijft helaas onovertroffen. Afsluiter ‘Summer’s Here’ was wél raak: heerlijk om te horen hoe Joris Caluwaerts die klaviersolo uit z’n mouwen schudt.
Volgende week kunt u eindelijk naar de baby shower van ‘Where Neon Goes To Die’, maar schrik niet: de songs zijn sinds hun verwekking en geboorte al een eind opgeschoten. Dat kan maar één ding betekenen: Magnus leeft.
Quote
‘Mister CJ Bolland: give us a fucking bass drum!’ kreet Barman. Hij kreeg ‘m.
Tweet
