Review: Marianne Faithfull - Kissin Time

'Schrijf me een song, iets met bakstenen muren errond, hoge vensters en geen seks. Over twee uur ben ik terug.' Met die woorden sloot Rolling Stones-manager Andrew Loog Oldham in 1964 de heren Mick Jagger en Keith Richards op in de keuken. Oldham had...

'Schrijf me een song, iets met bakstenen muren errond, hoge vensters en geen seks. Over twee uur ben ik terug.' Met die woorden sloot Rolling Stones-manager Andrew Loog Oldham in 1964 de heren Mick Jagger en Keith Richards op in de keuken. Oldham had dringend een song nodig voor zijn nieuwste ontdekking: Marianne Faithfull, 'een engel met dikke tieten'. Enkele maanden later staat Faithfull met de Jagger-Richards-compositie 'As Tears Go By' in de Engelse en Amerikaanse charts. Faithfull zou jarenlang de muze blijven van de Rolling Stones, en vervolgens in de de goot belanden zoals nooit eerder iemand in de goot was beland. Voor het volledige verslag verwijzen we u graag door naar de uitstekende autobiografie 'Marianne Faithfull'. Let wel: u zult er niet vrolijker van worden.

Faithfull, vijfenvijftig intussen, vond dat het zoetjesaan tijd werd om nog eens haar oude rol van muze te spelen. Ze belde een stel grootheden op en stelde hen op dwingende toon voor om met haar de studio in de duiken. Beck, Etienne Daho, Billy Corgan, Dave Stewart, Jarvis Cocker, David Courts en Blur durfden/wilden niet nee zeggen. Het resultaat heet 'Kissin Time' en is even wisselvallig van kwaliteit als uiteenlopend van stijl.

Beck is met drie composities invité de luxe, en tekent met 'Like Being Born' - gedeelde melancholie wordt vakkundig omgezet in romantiek - ook voor de meest geslaagde samenwerking van de plaat. Het fabuleuze 'Nobody's Fault' - de enige song die al eerder is verschenen, op Becks 'Mutations' met name, blijft heldhaftig overeind en krijgt dankzij Faithfulls gebroken stem een extra vleug erotiek mee, maar 'Sex With Strangers' klinkt te veel als een afdankertje van 'Odelay'.

Dave Stewart bewijst met 'Song for Nico' - ook een beetje een song óver Nico - dat hij Annie Lennox niet nodig heeft en met élk getalenteerd vrouwmens een oerdegelijke Eurythmics kan neerzetten. In 'Sliding Through Life on Charm' helpt Jarvis Cocker Marianne een vrolijke vier-minuten-versie van haar autobiografie neer te zetten.

Tot zover het topgedeelte van 'Kissin Time'. Billy Corgan neemt met twee songs het gros van de middenmoot voor zijn rekening. 'I'm on Fire' is lang niet slecht, en 'Wherever I Go' is zelfs een juweeltje, maar Corgan heeft klaarblijkelijk geen rekening gehouden met de stem van Faithfull en gewoon twee Corgan-songs geschreven. De eer van de titeltrack valt te beurt aan Blur. Damon Albarn zit duidelijk nog in Gorillaz-mood en levert met 'Kissin Time' zeker geen hoogvlieger. Wel een lekker lome afsluiter voor een plaat waarop eigenlijk slechts één echte miskleun staat: 'The Pleasure Song' van Etienne Daho, een nietszeggende Prodigy-beat op halve snelheid, met daarboven dwaze zinssneden als 'Are you with me or without me'.

Jagger en Richards schreven destijds songs om Marianne tussen de lakens te krijgen, de nieuwe generatie doet het noodgedwongen voor een eervolle aai over de bol. Het verschil laat zich horen. De manager van The Strokes mag dringend op zoek gaan naar een nieuwe engel met dikke tieten.