Review: Mark Lanegan Band - Bubblegum
Kent u veel platen die openen met zinnen als 'Did you call for the night porter? You smell the blood running warm'?
Wij eerlijk gezegd niet, maar 'Bubblegum' van de Mark Lanegan Band is er zo één: vijftien songs staan erop, grote songs, die allem...
Kent u veel platen die openen met zinnen als 'Did you call for the night porter? You smell the blood running warm'?
Wij eerlijk gezegd niet, maar 'Bubblegum' van de Mark Lanegan Band is er zo één: vijftien songs staan erop, grote songs, die allemaal hun eigen, broeierige langspeelfilm oproepen.
De hoogtepunten? We hoorden eigenlijk één continu hoogtepunt, maar als u ons écht dwingt te kiezen zouden we bijvoorbeeld voor 'Hit the City' kunnen gaan (een machtig duet met PJ Harvey), of voor 'Sideways in Reverse', Lanegans heftigste rocksong uit zijn post-Screaming Trees-carrière, en een nummer waarin hij zonder al te veel omwegen doordringt naar de kern van de zaak: geile seks ('Bang bang let me shoot it all over / Goin' down goin' down / gimme gimme your love'). Al even indrukwekkend is de manier waarop hij 'Methamphetamine Blues' tot een goed einde brengt, een op papier nochtans onmogelijke kruising tussen een chaingangsong, hamerende industrial en de waanzin van 'Helter Skelter' - de synthesizerpartij is overigens van Aldo Struyf (Millionaire en zijn eigen Creature with the Atom Brain), die ook elders op de plaat nooit minder dan uitstekend werk aflevert.
Compleet anders, maar minstens even bloedmooi zijn de op gospel geïnspireerde tracks als 'Morning Glory Wine' en 'Strange Religion' (bijzonder geestig detail: het achtergrondkoortje in 'Strange Religion' klinkt alsof het is gezongen door een stel brave parochianen, maar blijkt van notoire rock-'n-rollvarkens als Nick Oliveri en het Guns N' Roses-duo Izzy Stradlin-Duff McKagan te komen), de blues van 'Like Little Willie John' of het tussen hogere sferen en de daaropvolgende kater zwevende 'Bombed' ('When I'm bombed / I stretch like bubblegum')
En dan moet het echte hoogtepunt van de plaat eigenlijk nog komen: 'Driving Death Valley Blues', de meest verschroeiende car-, drugs- en rocksong van het jaar in één. 'I'm so tired of driving but here comes the highway / Don't wanna go cold turkey / Ride with me Jesus so high on the mainline / It's the last time I'll drive Death Valley,' raast Lanegan, en hij klinkt alsof hij verdomd goed weet waarover hij zingt.
'Bubblegum' is een van bonustracks, remixen en alle andere onzin en flauwiteiten ontdane prachtplaat: vijftien in stokoude americana, rootsmuziek en de rocktraditie gedrenkte songs, maar dan gespeeld door en voor mensen die in de eenentwintigste eeuw leven. U, bijvoorbeeld?
