Review: Marmozets op Rock Werchter 2015
Marmozets hadden vooraf het kortste strootje getrokken, en mochten vandaag dus de boel op gang trappen op het hoofdpodium. Rock Werchter lééft!
Beginnen we voor de verandering bij de slotconclusie: gezien de omstandigheden brachten ze het er nog aardig van af, het hele Marmozets. Tot die omstandigheden behoorden onder meer: een ondanks de loden hitte nog niet compleet opgewarmd publiek, het soort energetische sound die nochtans opwarming nódig heeft en een debuutplaat die beloftevol is maar - bij beloftes vaker het geval - niet over de hele lijn kon overtuigen.
Terug naar het begin, dan. In dit geval: de roots. Marmozets is een family affair. De Britse groep bestaat uit broers en zus Becca, Sam en Josh Macintyre, en Jack en Will Bottomley. Ze kennen elkaar met andere woorden al een jaartje of twee, drie. En ja: op elkaar ingespeeld zijn ze. Ze stuurden hun rock show aan met vaste hand, zweetten aldoor peentjes, boorden af en toe een nieuwe energiebron aan, deden op de beste momenten denken aan een Britse, vettigere At the Drive-In, tussendoor dan weer helaas vooral aan Biffy Clyro, en pendelden (in élke song) nogal vaak heen en terug tussen beide extremen.
Nóg eerder was opener 'Move, Shake, Hide' een verkenningstocht geweest: voor de groep en voor onze oren. Er werd voornamelijk uit 'The Weird and Wonderful Marmozets' (2014) geput - na enkele inleidende EP's hun eerste langspeler - en dat leidde tot redelijk tot behoorlijk te lijden versies van onder meer 'Weird and Wonderful', 'Love You Good', 'Born Young and Free' en 'Particle'. Maar we onthouden vooral: Becca Macintyre is een verschijning. Beent het podium op en af, stampvoet als een pissed off Emma Stone. De reden waaróm ze boos was en middelvingers uitdeelde, werd nooit helemaal duidelijk. Het moet van het kaliber 'wc-bril wéér in de foute positie aangetroffen' geweest zijn.
De gitaren deden nineties aan, de bindteksten waren afwisselend tijdloos en gewoon plain loos: 'It's the beginning of the festival, let's have a great time, mmkay?' En: 'I wanna see some movement, c'mon!' Of ook: 'Let's all be nice to each other, awright?' Niet zeker of het daaraan lag, dan wel aan de vaststelling dat ze vandaag op bijna elk vlak minder subtiel klonken dan op plaat, maar Marmozets was af en toe meer Within Temptation dan Sleater-Kinney.
Hadden we al op de omstandigheden gewezen? Ze zijn verantwoordelijk voor deze uitgestoken duim als slotzin: 'Marmozets: niet half zo slecht als hun status van allereerste band - kanonnenvoer van een festival - doet vermoeden.'
Het publiek
Schaars en overhit.
Quote
'Ik vind het tof om af en toe heen en weer te lopen als een halvegare' - Becca Macintyre
Tweet
