Review: Marvin Gaye - Live at Montreux 1980
Door de gebruikelijke auteursrechtenproblemen verschijnt de dubbele 'Live at Montreux 1980'-cd (én dvd) van Marvin Gaye pas nu, meer dan twintig jaar na datum. De timing van het concert was nochtans goed: na een decennium gemarkeerd door drugs, ...
Door de gebruikelijke auteursrechtenproblemen verschijnt de dubbele 'Live at Montreux 1980'-cd (én dvd) van Marvin Gaye pas nu, meer dan twintig jaar na datum. De timing van het concert was nochtans goed: na een decennium gemarkeerd door drugs, een bittere echtscheiding, financiële perikelen en foute raad van een lange rij 'personal advisers' (vrij vertaald: 'aasgieren'), had Gaye net twee wereldhits gescoord (ook al staat de grootste ervan, 'Sexual Healing', nog niet op deze setlist).
Op de dvd en cd zien en horen we een performer die soul, funk, jazz en blues heeft omgesmolten tot de superdeluxe, glamoureuze, sensuele stijl die later massa's volgelingen zou baren. Zonder Marvin Gaye geen Maxwell, geen Sade, geen Barry White, geen D'Angelo, geen Macy Gray en ga zo maar door. 'Got to Give It Up' is nog steeds een van de meest aanstekelijke grooves ever, honderd keer gecoverd en geïmiteerd, maar nooit geëvenaard. In de ballads komt Gayes machtige falsetto het best tot zijn recht, en vooral 'Distant lover' klinkt hier hartstochtelijk en rauw.
Perfect is 'Live at Montreux' niet. Het geweldige 'Inner City Blues' torst wat bombast - Gaye noemt zijn begeleidingsgroep 'my orchestra' en dat is altijd verdacht. Het onverwoestbare 'I Heard It Through the Grapevine wordt voorzien van een wat potsierlijke gesproken intro ('Hey, Marv, somethin' funky's goin' on... I saw your lady last night check into a motel with your best friend...'), en zoals Prince heeft Marvin Gaye een voorkeur voor de verschrikking die medley heet. Aldus worden 'Mercy Mercy Me' en 'What's Goin' On?' door een showbizz-monoloog aan elkaar gesmeed, en is de Tammy Tyrell-medley meer Las Vegas dan Harlem. Maar de enige échte smet op dit optreden is de drummer, Preston McRae Wilcox: de goede man speelt raak en solide, maar ook neurotisch opdringerig, je hoort dat de dealer in de coulissen klaarstaat om hem van nog wat Boliviaans marcheerpoeder te voorzien. Preston is helaas ook verantwoordelijk voor de Satan der Popmuziek: de drumsolo. Praise the Lord en de fast forward- toets.
Waarom 'Live at Montreux' ondanks die minpuntjes toch mensen moet interesseren die nog niet geboren waren toen Marvin Gaye al onder de zoden lag? Luister en kijk, en je weet meteen waar zowat alle rappers, hiphoppers en r&b-coryfeetjes de mosterd hebben gehaald.
