Review: Maxïmo Park - A Certain Trigger
Wie tegenwoordig groen uitslaat bij de gedachte aan PiL-baslijnen of rammelende koeienbellen, maar wél kickt op de stop-start-ritmes en de even hoekige als hook-ige gitaarriffs van de post-punk, gecombineerd met new wave-synth-intro's, nijdige punko...
Wie tegenwoordig groen uitslaat bij de gedachte aan PiL-baslijnen of rammelende koeienbellen, maar wél kickt op de stop-start-ritmes en de even hoekige als hook-ige gitaarriffs van de post-punk, gecombineerd met new wave-synth-intro's, nijdige punkoprispingen, makkelijk mee te brullen poprefreinen en een aparte look, ergens tussen geek en mod in, mag zich vanaf heden officieel een Maxïmo Park-fan noemen.
Onder aanvoering van zanger Paul Smith - live een bezeten, boekenvoorlezende microfoonzwaaier met een uitgebreide woordenschat en een nadrukkelijke zangstem - raast het vijftal uit Newcastle op hun debuut 'A Certain Trigger' door de spannendste brok Britse popgeschiedenis: die tussen 1977 en 1984. De eerste drie songs snijden je meteen de adem af: de keyboards van 'Signal and Sign' lanceren de song in een baan om de aarde, in de Britse toptwintig-single 'Apply Some Pressure' snijdt XTC-pop zich aan het hoekigste van Wire, en in de halve seconde waarin de pas op de plaats makende Buzzcocks-gitaren aan het begin van 'Graffiti' plots overgaan tot een adembenemende hinkstapsprong, dwars doorheen een vlucht Charlatans-orgeltjes, gaan wij telkens weer tegen de tatami. Fan-fooking-tastisch!
Pas toen een moegetergde huisgenoot de repeat-knop van onze cd-speler gepikt had, ontdekten we dat de rest van de plaat niet blééf pieken. Er zitten een paar tracks tussen - ze hebben veel weg van popquiz-medleys - die struikelen over de bands art-pop-ambities ('Now I'm All over the Shop' had geen juistere titel kunnen krijgen) of zich ietwat te comfortabel in de slipstream van Franz Ferdinand of streekgenoten The Futureheads nestelen. Maar van een groepje dat een jaar geleden nauwelijks een single in eigen beheer uithad, vinden we dat eigenlijk niet eens zo erg.
Dus nee, 'A Certain Trigger' zal géén muzikale revolutie ontketenen, en, ja, de plaat klinkt zo nu, dat we ze overmorgen misschien alweer zullen uitkotsen, maar dat zijn beslommeringen waarmee archivarissen of andere stofjasdragers hun dagen mogen vullen. Wij hebben een zwak voor deze catchy, compacte songs vol halfvergeten echo's van ouwe platen die we toch nooit meer uit de kast zullen halen, en voor het dikke Noord-Engelse accent en de maatpakken van Smith. 'A Certain Trigger' is een plaat om op maximaal volume door je speakers te jagen, liefst vlak voor je de stad induikt. Probeer het vanavond nog, en - niet vergeten - dress sharp.
