Review: Mellow - Perfect Colors
Mellow en Phoenix debuteerden eind vorig millennium, kort nadat hun stadsgenoten van Air met 'Moon Safari' de aanval op 's werelds hitlijsten ingezet hadden, en werden prompt ingelijfd bij de hippe French Connection. Logisch: Patrick Woodcock van M...
Mellow en Phoenix debuteerden eind vorig millennium, kort nadat hun stadsgenoten van Air met 'Moon Safari' de aanval op 's werelds hitlijsten ingezet hadden, en werden prompt ingelijfd bij de hippe French Connection. Logisch: Patrick Woodcock van Mellow is een jeugdvriend van Nicolas Godin, Phoenix speelde soms voor backingband van Air (zelf gezien op de VPRO!), en ook soundmatig zaten beide bands in 'Moon Safari'-sferen.
'Perfect Colors' is ongetwijfeld het voorlopige hoogtepunt in de discografie van Mellow. De dromerige openingstrack verraadt meteen dat Woodcock en Pierre Bégon-Lours een paar jaar geleden perfect gecast werden als klankbandleveranciers voor 'CQ', de charmante retro-scifi-prent van Roman Coppola (zoon en broer ván). Mellow vindt nog steeds inspiratie in gesofisticeerde psychedelische sixtiespop: 'It Was Raining' klinkt très Pink Floyd, 'Drifting Out of Sight' wordt opgeluisterd met loepzuivere Beach Boys-koortjes, en de Beatles van 'Sgt Pepper' en 'Abbey Road' kijken voortdurend over de schouders van het tweetal mee. Tegelijk worden er ook seventies-bronnen aangeboord (ELO! Eno! Kraftwerk!), en hier en daar meenden wij zelfs restjes grungepop, Blur en Mercury Rev te bespeuren. 'Perfect Colors' duurt iets te lang, en de zang valt soms iets te licht uit, maar voor een rerun van die 'lovely summer / When we used to lie / On the green grass in the garden' mogen ze ons de komende maanden elke ochtend met Mellow wakker maken.
