Review: Michael Kiwanuka op Rock Werchter 2012

Zéér benieuwd waren we naar Michael Kawi… Kiwi… Kiwanuka: jonge twintiger met een tongtwister van een naam en, naar verluidt, bakken talent.

Op de planken

Niet de minsten dichten die, euh… Michael, een briljante carrière toe: begin dit jaar stond hij bovenaan de BBC Sound of 2012, de door Auntie Beeb samengestelde lijst met toekomstmuziek. En nog daarvoor stemden wij hem hoog Humo’s Arriba! in. Niet de minsten, zeiden we toch?

Die boude voorspellingen hebben veel te maken met z’n prachtige soulstem: een toetsje Otis Redding, een snuifje Bill Withers. En met zijn meer dan behoorlijke debuut ‘Home Again’. ’t Is ook een hoogst aardige jongen, weten we nu: hij fluisterde ons zachtjes zijn sepialiedjes toe, terwijl wij rustig verder konden ontwaken.

Onlangs tekende Kiwanuka op de sofa bij Onze Vrouw van de Soul nog op: ‘Ik weet nu al dat er vroeg of laat iemand zal langskomen om me af te rekenen op mijn zwakheden’. Welaan: de kanttekeningen, James!

In ‘Tell Me Tale’ zingt-ie: ‘Sing me a song, that I believe.’ Wel: hem gelóven deden we niet helemaal. Het soulpak zit hem nog te strak om het lijf – de gimmick lonkt - en we hoorden teveel vreugde en te weinig doorleving in middelmatige songs als ‘I’m Getting Ready’ en ‘I’ll Get Along’.

Niettemin: hou die kerel in de gaten!

Het publiek

Gooide een strandbal in de lucht - om de dooie momenten te kunnen verhapstukken, maar bleef en masse staan tot het eind. Aardige jongens.

Het moment

‘Home Again’, door duizend kelen meegezongen. Werkelijk zoveel Arriba!-fans op Rock Werchter?

Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten

‘Are there any Jimi Hendrix-fans?’ Kiwanuka speelde een te pruimen cover van Hendrix’ ‘May This Be Love’: sinds Lenny Kravitz geleden dat wij ons - met één dichtgeknepen oog - in de buurt van onze gitaarheld waanden.