Review: Michel Faber - De Fahrenheit-tweeling
'Van de auteur van 'Lelieblank, scharlakenrood'' staat er trots op de cover. Die frase achtervolgt Michel Faber ongetwijfeld voor de rest van zijn leven (en wie weet nog lang daarna). Maar zijn nieuwe verhalenbundel heeft niet eens een bestseller als...
'Van de auteur van 'Lelieblank, scharlakenrood'' staat er trots op de cover. Die frase achtervolgt Michel Faber ongetwijfeld voor de rest van zijn leven (en wie weet nog lang daarna). Maar zijn nieuwe verhalenbundel heeft niet eens een bestseller als oudere broer nodig, hij staat zijn mannetje perfect alleen.
De zeventien verhalen in 'De Fahrenheit-tweeling' (Podium) schipperen tussen radeloosheid, sarcasme en hoop, en bieden evenzoveel perspectieven op wat wij 'het leven' noemen. In het beste geval is er gewoon iets bizars aan de hand, in het slechtste wordt het ronduit creepy. Zo nagelt het begin van 'Hoe weinig ervoor nodig is' je vast aan je stoel: 'Op een woensdagochtend liet Christine in een moment van onoplettendheid haar baby stukvallen op de vloer.' Geen nood, hij is niet dood en Christine knutselt hem losjes terug in elkaar. Even slikken, dit verslag van een zware postnatale depressie. Al even bevreemdend is 'Het Opvanghuis', waarin een gestrande zwerver niets meer van het leven verlangt. Net zoals de andere bewoners van het tehuis, de 'vermisten', draagt hij een T-shirt met daarop zijn naam, een oproep van zijn familie en zijn hele levensverhaal in codetaal.
Faber maakt gelukkig ook ruimte voor humor. 'De kokosnoot verklaard' is het summum van ironie: een technische conferentie over kokosnoten in Indonesië, verteld als een geile seksshow voor een zaal zweterige mannen. Ook 'Finesse' toont een sterk staaltje ironie, maar van een totaal ander kaliber: een dictator met een kankergezwel moet noodgedwongen zijn leven in handen leggen van een chirurg die in zijn martelkamp zit opgesloten. Absurditeit en een ongemakkelijke sfeer kenmerken 'Andy is terug'. Na vijf jaar kwijlen als een imbeciel en janken als een hond, floept het licht opeens terug aan in Andy's verstand. Maar daar zaten zijn vrouw en kinderen helaas echt niet meer op te wachten.
Faber houdt ervan zijn personages te vangen op een sleutelmoment in hun leven en speelt met tijd en verteltijd alsof het niets is. 'Vanillegeel, net als Eminem' vertelt het gelukkigste moment uit het leven van Don. Zeven bladzijden doet Faber over de beschrijving van deze flits van geluk en vervolgens draait hij er in een luttele halve bladzijde de rest van Dons leven door. Dat is even lucht happen en verbluft grijnzend verder lezen.
