Review: Midlake op Rock Werchter 2010 (Pyramid Marquee)
De mannen van Midlake: ze klikken een blik Jupiler open, nemen hun gitaren ter hand en leggen vervolgens kleine vijvertjes van melancholie aan. Je mag zwemmen en, waarom ook niet, verdrinken.
Het optreden
Tien jaar en drie albums hebben Midlake ergens gebracht: de keyboards zijn vervangen door gitaren, de geest van Grandaddy kwam in de plaats van die van Fleetwood Mac. Het zijn folkies die weten dat een gitaar stevig mag loeien, geboren sombermansen die beseffen dat er straks toch wel weer wat te vogelen valt backstage.
En dus hebben wij vijftig minuten lang met schuchter kippenvel in de Marquee vertoefd. Midlake serveerde songs als pluisjes die nog van geen vliegen willen weten ze landden dan maar in je oorschelp, en strekten er zich behaaglijk uit. De Britse folk uit de jaren zestig kreeg een update, en er kon een occasioneel kushandje af richting Neil Young.
Het gitaargeluid werd geaccentueerd, hier meanderde een dwarsfluit weemoedig weg, daar rolde een door schuld en spijt aangetaste zanglijn een tapijtje uit, en ginds ergens in het publiek was het onsexy kraken van een jongenshart te horen. Ongetwijfeld het lief dat gaan lopen is met de beste vriend, die ridder is, en hij slechts stalknecht. En ook nog eens een C-attest: dan kan Midlake helpen.
Als er in American Beauty' nog eens supermarktzakjes meegeblazen worden door de wind, mag het op de tonen van Midlake zijn.
Hoogtepunt
Midlake is geen fanfare van hits: nooit echt omvergeblazen, nooit echt verveeld.
Quote
Goed, ik probeer nu om de naam van jullie festival correct uit te spreken Rock Weurcter!' (massaal applaus) Come on Ik weet wel dat m'n uitspraak op geen hol trekt.' (Het Vlaams-Brabants van frontman Tim Smith staat nog niet helemaal op punt.)
