Review: Miles Kane op Rock Werchter 2012
Normaal gezien zou Miles Kane – ex-frontman van het gesplitte The Rascalsen samen met Arctic Monkeys-zanger en best mate Alex Turner bezieler van het geweldige The Last Shadow Puppets – afgelopen augustus op Pukkelpop zijn solodebuut ‘Colour of the Trap’ voorgestellen, maar net voor de Liverpudlian het podium op moest, brak het noodlottige onweer los. Hij kwam terug in november, en speelde meteen voor een uitverkochte Botanique.
Op de planken
Ook nu zat The Barn afgeladen vol, en Kane kwam – handen in de lucht – als een overwinnaar het podium op, classy as usual. In een blauw kostuum, met gouden kettingen zichtbaar boven het zwarte shirt en een oerbrits kapsel waarmee hij de geometrie herdefinieerde, begroette hij het publiek met een uitbundig ‘‘Ello, everyone!’Om meteen daarna met de radiosingle ‘Rearrange’ af te trappen.
Kane ziet er niet alleen uit als een mod, ook zijn muziek zweemt naar de jaren zestig. ’s Mans grootse helden zijn Lennon, T. Rex en Hazlewood en dat is duidelijk te horen in ‘Quicksand’ (dat onweerstaanbare ba-ba-ba-da-refrein!), het rocknummer ‘Inhaler’ en ‘The Responsible’, een eigen versie van de Jacques Dutroncs ‘Le Reponsable’.
En nieuwe single ‘First of My Kind’ – geproducet door dubstepgenie Skream, gisteren nog in de Marquee te zien – belooft veel goeds voor het toekomstige nieuwe album: nul dubstepinvloeden, integendeel – de song zou zo op de soundtrack van een James Bond-film kunnen staan. Ten tijde van Sean Connery welteverstaan, ondanks z’n lichte spraakgebrek nog steeds de enige échte Mr. Bond.
Net voor afsluiter ‘Come Closer’ maande Kane u aan om ‘this fookin’ tent’ aan vodden te ‘tearen’, maar toen een jongeman prompt op de schouders van een vriend ging staan, kwam de security de pret bederven. So much for rock ’n roll.
Samengevat: Kane toonde vanmiddag dat het suffix ‘samen-met-Alex-Turner-frontman-van-The-Last-Shaddow-Puppets’ voortaan achterwege mag blijven. Hij is wel degelijk a bloody good soloartiest.
Het publiek
U stond te popelen om Kane aan het werk te zien: vijf minuten voor hij met z’n band op het podium verwacht werd, weerklonk er al een waanzinnig applaus, en ook later in de set begon u spontaan de handjes tegen elkaar te klappen. Maar ‘Come Closer’ was hét culminatiepunt van zoveel vreugde: Kane zong ‘Ah-ah-ahah’, u antwoordde ‘Oh-woho-hoho’, en zelfs toen de band al in de coulissen verdwenen was, bleef Kane achter om met het publiek te duetteren. Nice geezer! Hij leek niet weg te willen, en dat was duidelijk één van uw Werchter-hoogtepunten: u verliet de tent al ‘ah-ah-ahah / hh-woho-hoho’-end, en deed zelfs óns daardoor glimlachen.
Het moment
‘Come Closer’ évidemment, om bovenvermelde reden.
Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten
‘This is fookin’ great!’ – his Swaggerness amuseerde zich al evenveel als u.
