Review: Mogwai op Rock Werchter 2009
De opkomst was mager, het optreden allerminst.
Het optreden
Als de Mogwai na middernacht te eten krijgt, zo komt ons Wikipedia melden, dan verandert hij in een kwaadaardige gremlin. Kleine aanvulling: de Mogwai verandert eveneens in een kwaadaardige gremlin als hij, zo tegen een uur of zes op een zaterdag, in een festivaltent staat te musiceren. Want die van Mogwai zien er misschien niet zo uit IT-consultants, zou men van ver zeggen - maar hun muziek klinkt zeker zo ruig als wat Metallica morgen op het hoofdpodium komt doen. Loeiharde passages werden afgewisseld met ingetogen momenten, die op hun beurt door nóg hardere passages werden opgevolgd (overal stopten meisjes hun oren dicht). Aan Steak Number Eight deden ze ons denken, maar dan zonder de zang. En aan Sigur Rós, maar dan harder. En aan het geluid dat die vier koersfietsen aan de Humo-stand produceren, maar dan muzikaler. Geef die jongens een kleine opblaasbare Bert!
Hoogtepunt
Niet meteen het hoogtepunt van de set, maar wel opmerkelijk: tijdens het derde nummer trok er een bescheiden windhoos over de weide, die frietbakjes, kranten en het ego van Fred Durst dertig meter de hoogte injoeg (verloren voorwerpen te declareren aan de Humo-stand). Mocht er vanavond nog een orkaan passeren, dan houden we u uiteraard op de hoogte.
Quote
Sorry als die van Franz Ferdinand onze rustige nummers om zeep helpen; we kunnen er ook niks aan doen. By the way, zij zijn vooraf aan ons komen vragen of we het vandaag niet wat rustiger aan wilden doen. Sorry Franz: 't zal ons een waar genoegen zijn om júllie rustige stukken te verkloten.' (landgenoten, maar blijkbaar niet de beste vrienden: Stuart Braithwaite en Alex Kapranos)
