Review: Mogwai (Vooruit)
Gisteren in De Vooruit onze favoriete muur gaan bekijken: de wall of sound van Mogwai. Bleek dat hij staat na bijna twintig jaar nog altijd recht staat.
Even dachten we nochtans dat ze hun wall of sound thuis hadden gelaten - te dure bagage op het vliegtuig uit Schotland? Mogwai zalfde vooral in het begin, en vertikte het te slaan. 'Friend of the Night' spreidde een warm, melancholisch deken uit over de Vooruit en 'Take Me Somewhere Nice' stak vervolgens het haardvuur aan. Maar 'Hunted By a Freak' kondigde een omwenteling aan: 't was de soundtrack van het onbehagen, met onherkenbare zangpartijen en schier eindeloze reverb.
En daar kwam de eerste oerknal dan. Al bij de eerste noten van 'Christmas Steps' - ons favoriete kerstnummer - gingen de Mogwai-veteranen uit hun dak. De groep maakte het pakje tergend traag open, en hoewel we maar al te goed wisten wat er in zat, kwamen de verhakkelde gitaren toch als mokerslagen aan. En het hield niet op: 'Rano Pano' was nog steeds een stampend monster, met zijn allesverslindende riff en schijnbaar eeuwigdurende crescendo. 'I’m Jim Morrison, I’m Dead' bleef dan weer een eeuwigheid dissonant dreunen, tot het plots boven de wolken uitsteeg en de zon binnenliet.
Intussen had ook nieuwer werk zich een weg in de setlist weten banen. De nochtans uitstekende songs uit 'Rave Tapes' hadden het echter duidelijk moeilijk tussen al dat ouder werk: de sfeer en aankleding was anders, en dat botste weleens. Zo viel het optreden tot tweemaal toe ei zo na in duigen, bij 'The Lord Is Out of Control' en 'Deesh'. geen slechte versies, maar wij telden toch vooral af naar de volgende songs. Alleen 'Remurdered' wist zich staande te houden.
Het splinternieuwe, onuitgebrachte 'Teenage Exorcist' zorgde voor verwarring in de Vooruit: Mogwai die de Pixies doet, terwijl Frank Black daar zelf niet meer in slaagt? Weird! De eindsprint was echter genadeloos: de reguliere speeltijd werd afgesloten met 'We’re No Here', een bloederige serenade voor al wie met tinnitus naar huis wou, en in de bisronde werd alles definitief in brand gestoken. 'Batcat' rolde als een vuurzee over het publiek, en niemand die er ook maar één seconde aan dacht om weg te vluchten.
De uitvinders van de postrock zijn na twintig jaar nog steeds op zoek naar de ultieme setlist. Na elk optreden worden alle nummers genadeloos van de lijst geschrapt, waarop Mogwai er vijftien nieuwe uit hun massieve oeuvre plukt. De trouwste fans hebben immer een bingokaart op zak, om bij te houden welke nummers ze nog steeds niet live aanschouwd hebben. Maar we hebben tijdens een show nog nooit iemand horen roepen dat z'n kaart vol was.
Het moment
De genadeloze mokerslagen van 'Rano Pano': onze oren suizen nog steeds na.
Het publiek
Sprak Engels, Frans en Spaans, een internationale karavaan die haar helden trouw volgt op tour doorheen Europa.
Quote
'Thank you', overigens ongeveer het enige wat Stuart Braithwaite heeft gezegd.
