Review: Monsoon - Speak

Koud een jaar na hun titelloze debuut hebben de Brusselaars van Monsoon al een tweede cd uit, 'Speak'. Dat is géén sollicitatie naar de titel van hardest working band in showbusiness: door problemen met platenfirma's was hun eerste cd gewoo...

Koud een jaar na hun titelloze debuut hebben de Brusselaars van Monsoon al een tweede cd uit, 'Speak'. Dat is géén sollicitatie naar de titel van hardest working band in showbusiness: door problemen met platenfirma's was hun eerste cd gewoon twee jaar op de plank blijven liggen. Tussen 'Monsoon' en 'Speak' ligt dus eigenlijk drie jaar, en dat hóór je: geen kwaad woord over 'Monsoon', maar 'Speak' is een Grote Sprong Voorwaarts die Mao het nakijken geeft. Deze plaat is - voor één keer sparen we ons oordeel niet op tot het eind, het moét er nu al uit - een Meesterwerk; de beste Belgische cd sinds 'Put Us in Tune' van Thou.

Zangeres Delphine Gardin is de pivot van Monsoon: nu eens mept ze ons als een helleveeg murw (het miasmatische refrein van 'Furious'), dan weer klinkt ze als een troostende moeder ('Calm Down') of zet ze haar tanden in een langoureuze torch song ('Lonely Ride'). Haar vijf collega's serveren snerpende rock (de morbide moordsong 'Six Feet under': 'Take me to a waltz (…) now that your neck is cold.'), bijtende blues (het Beefheartiaanse 'Afterglow'), dramatische pop ('Good Damn Day') of ontspoorde voodoo-jazz ('I Had a Dream'). Het geheime wapen van Monsoon is pianist Peter Vandenberghe die, zo lijkt het, voor elke song een andere keyboard heeft aangesleept: voortaan slechts één adres voor al uw dreigende orgeltonen, (schijnbaar) luchtige riedels of pianistieke psychedelica.

In 'Harder' beveelt Delphine Gardin met een demonische glimlach om de lippen: 'It's an eye for an eye / And a tooth for a tooth / Now on all fours / And lick my shoe'. Voor u in de houding springt: 'Speak' is even verslavend als heroïne. Kom niet klagen dat we u niet gewaarschuwd hadden.