Review: Monster's Ball
What's wrong with this picture? Zolang we in ons bioscoopstoeltje hingen, waren we diep onder de indruk; achteraf kwamen we nog dieper onder de indruk van de verschroeiende snelheid waarmee deze film uit het geheugen evaporeerde. Dat 'Monster's Ball'...
What's wrong with this picture? Zolang we in ons bioscoopstoeltje hingen, waren we diep onder de indruk; achteraf kwamen we nog dieper onder de indruk van de verschroeiende snelheid waarmee deze film uit het geheugen evaporeerde. Dat 'Monster's Ball' aanvankelijk zwaar imponeert, zal wel te maken hebben met de voor Hollywood vrij unieke toon en sfeer van de film - die is teneergeslagen, ingetogen en drukkend - zó drukkend zelfs dat je niet meteen beseft dat je eigenlijk naar een ongeloofwaardige en uit gekunstelde scenaristentrucs samengestelde plot zit te kijken. Het verhaal draait rond een gelaten cipier (Billy Bob Thornton) en de vrouw van een terdoodveroordeelde (Halle Berry) die wanhopig troost zoeken bij mekaar. De aarzelende toenaderingspogingen tussen Billy Bob ('Hallo.') en Berry ('Hey.') zijn prachtig om te zien, maar vooraleer dit trieste duo mekaar in de armen kan sluiten moeten er wel drie doden vallen en een hele reeks wel heel toevallige ontmoetingen plaatsvinden, en dat is misschien een beetje van het goede te veel. Over de vertolkingen hebben we al even gemengde gevoelens: Billy Bob, Heath Ledger en Sean Combs (alias Puff Daddy) slaan precies de juiste ingetogen toon aan, maar Halle Berry zit iets te nadrukkelijk naar een oscar te hengelen. 'Monster's Ball' bekijken is een heel klein beetje sterven: eerst van ontroering, daarna van teleurstelling.
