Review: Moondog Jr - Everyday I wear a greasy black feather on my hat

 In de kringen waarin Stef Kamil Carlens verkeert, doet iedereen het met zowat iedereen. Vóór de plaatselijke afdeling van de Moral Majority haar stoottroepen er op afstuurt, laten we Minister-President Van den Brande snel even verduidelijken dat ...

In de kringen waarin Stef Kamil Carlens verkeert, doet iedereen het met zowat iedereen. Vóór de plaatselijke afdeling van de Moral Majority haar stoottroepen er op afstuurt, laten we Minister-President Van den Brande snel even verduidelijken dat het om een horizontaal gedisponeerde struc­tuur van een variabel aantal coalitie­verbanden gaat, met een temporeel niet gepredetermineerde eindigheidsfactor, die zich met het oog op hun doelstellingsconcretisering - een realisatieoptie in het domein van de cultuurmanifestatie - verenigen on­der een reeks verschillende denominatieconcepten.

Om maar te zeggen dat in het Antwerpse een aantal muzikanten elkaar al jaren ontmoeten in min of meer vaste projecten. Zo zit Carlens zelf bijvoorbeeld niet alleen in dEUS, maar ook samen met drummer Aarich Jespers in Kiss My Jazz. Pianist-­gitarist Tom Pintens en saxofonist Benjamin Boutreur kennen elkaar dan weer van Flowers For Breakfast. Enzovoort. Allemaal combinaties die door de heren in kwestie als vol­waardige, naast elkaar staande groe­pen beschouwd worden. Of daar nu een dEUS tussen zit, of niet. Een houding waar de lui van de platen­maatschappij een punthoofd aan overhouden.

En nu is er dus 'Everyday l wear a greasy black feather on my hat'. Niemand schijnt precies te weten waar die titel voor staat, dus houden we het maar op de verzuchting van een Sioux die bij Exxon werkt en vestimentaire aanpassingsproblemen heeft. Daar moet wel blues van ko­men, maar eerst brengen wij het slechte nieuws. Niet onze gewoonte, maar zij zijn begonnen: opener 'Love 609' is allesbehalve een appetizer. Wel een vervelende, lawaaierige vin­geroefening met een snerpende sax, en met vermoeiende ritmewisselingen. Van ver heeft het iets van een Zappaiaans arrangement, van nabij is het het soort cerebrale muziek waarover gepraat wordt in bepaalde brui­ne kroegen. Het langdradige 'Bombo' lijdt aan dezelfde aandoening en verder zijn alle korte instrumentale tussendoortjes - zoals 'Canto Hondo' - gewoon overbodig wegens totaal oninteressant.

Gelukkig is er ook volop goed nieuws. In de eerste plaats 'Moon­dog', dat zich na een haperende in­tro ontwikkelt tot een krachtige song met zwalpende gitaren, die trouwens niet uit de toon zou vallen op 'Worst case scenario'.

'TV song', dat over kastje-staren als pijnverzachter gaat, kent u, iro­nisch genoeg, al van de televisie. Een bijzonder fraaie single, met de groep op volle sterkte, en Tom Waits' 'Martha' dicht in de buurt. De in­vloed van Waits is trouwens alom duidelijk. Vooral 'Moondance' kon zo uit 'Swordfishtrombones' komen, met die gebarsten stem, het hinken­de ritme en de gammele percussie.

undefined