Review: Mu - Out of Breach (Manchester's Revenge)

'Welcome to Mu world, bitch!' is de perfecte openingszin voor de tweede plaat van Mu. Musumi Kanamori en haar man/producer Maurice Fulton maken dansmuziek voor na een chemische oorlog: een freaky mix van house, electro, funk-rock, DFA-jams en pure noise, die op 'Out Of Breach' nog donkerder, paranoïder en uitzinniger klinkt dan op hun debuut 'Afro Finger And Gel'. 'Tigerbastard' en 'Extreme' zijn LCD Soundsystem-tracks die uit een vat batterijzuur gevist werden, terwijl 'Throwing up' ons weer op het spoor bracht van oude electronic body music-glorie Nitzer Ebb. De titelsong is house met 'Exorcist'-vocalen, een spookhuisecho en een beschimmelde gamelan, en in 'We Love Guys Named Luke' lijft het spastische punkcombo Melt Banana met geweld een Devo-ex-lid in. Fijn!

Jammer dat Mu - net zoals de Liars op hun laatste cd - geregeld de eigen shocktactieken ondermijnt door al te silly teksten, het onnozele 'So Week People' of grapjes als de Esquivel-lounge op 78 toeren van 'Like a Little Bitch', waardoor elk zuchtje gevaar uit hun Mu-punk dreigt weg te vloeien en de nieuwe plaat niet helemaal het niveau haalt van 'Afro Finger And Gel'. Maar de single 'Paris Hilton' (over de bimbo, niet het hotel) blijft tamelijk geweldig: politiesirenes, zieke conga's, hi-hats en roestige handclaps die striemen als zweepslagen, en dominatrix Musumi die over een strakke beat heen kakelt: precies wat u nodig hebt voor uw volgende SM-partijtje, dachten wij zo.