Review: My week with Marilyn
Zaten wij ons iets te verbeelden, of zagen we een zweempje van ontgoocheling over het fijnmarmeren gelaat van Michelle Williams trekken toen Colin Firth bekendmaakte dat niet zij, maar de onvermijdelijke Meryl Streep de Oscar voor beste actrice mocht komen afhalen?
Wat ons betreft had Williams ('Blue Valentine', 'Wendy and Lucy', 'Brokeback Mountain') het beeldje anders best mogen hebben: zeggen dat ze als twee druppels water op Marilyn Monroe lijkt is overdreven, maar Williams slaagt er in 'My Week With Marilyn' wel degelijk in om iets van de naïviteit, de kwetsbaarheid, de speelsheid, de megavolt seksuele aantrekkingskracht, en iets van de immense tragiek te vatten die we met de mythische Monroe hebben leren associëren - onze ogen plákten op het scherm.
De film grijpt terug naar een bewogen episode uit Marilyns carrière: in de zomer van 1956 zakte ze samen met haar kersverse echtgenoot Arthur Miller (en met zevenentwintig reiskoffers in haar kielzog) af naar Engeland voor de opnamen van 'The Prince and the Showgirl', een luchtige komedie waarvan de regie in handen was van de legendarische Laurence Olivier (een licht overacterende Kenneth Branagh).
De method acting-stijl van Monroe clashte al snel met de no-nonsenseaanpak van Olivier, die zich gaandeweg dood begon te ergeren aan de extreem grillige nukken van zijn aan pillen en alcohol verslaafde ster (al moest ook hij toegeven: 'When Marilyn does it right, you really don't wanna watch anyone else').
Maar meer nog dan een amusante evocatie van een turbulente tournage doet 'My Week With Marilyn' het verhaal van één week uit die periode: de week dat de productie even stillag, en dat Colin, Oliviers piepjonge assistent, van de afwezigheid van Miller profiteerde om Monroe mee te nemen op een ietwat onwerkelijke sightseeingtour langs het idyllische Engelse platteland. Lucky bastard!
Het scenario, gebaseerd op het in 1998 gepubliceerde dagboek van de echte Colin Clark, is even licht en fris als een lentebries, en de vertolkingen (niet alleen van Williams maar ook van Judi Dench, Zoë Wanamaker en Julia Ormond) zijn prachtig, maar het allermooiste is nog dat 'My Week With Marilyn' je zélf aan het dromen zet.
Stel dat wij ons gedurende die vreemde week over Marilyn hadden mogen ontfermen: zouden we haar - hoewel we allerminst op Joe DiMaggio of Bobby Kennedy lijken - het hof durven maken? Met haar gaan naaktzwemmen in het maanlicht? Zouden we voorbij de vuurrode lipstick en het oogverblindende blonde kapsel kunnen kijken, en haar kunnen doorgronden? Zouden we haar meenemen op een sightseeingtour in het idyllische Limburg? Zouden we haar kunnen rédden?
Zoals iemand zegt in 'Hugo': in de bioscoop zitten is dromen bij klaarlichte dag.
Bekijk de trailer:
