Review: Neil Young - Are You Passionate?

Waarover men niet spreken kan daarover moet men zwijgen, wist de oude Wittgenstein al, en dat is bij mij het geval als het over Neil Young gaat.
Geen slécht woord kan ik over 'm horen: schuim op de bek krijg ik van de losers die na drie Palmen den...

Waarover men niet spreken kan daarover moet men zwijgen, wist de oude Wittgenstein al, en dat is bij mij het geval als het over Neil Young gaat.

Geen slécht woord kan ik over 'm horen: schuim op de bek krijg ik van de losers die na drie Palmen denken dat het tijd is om luidkeels te declameren dat 'Trans' een van den aap zijn gat geblazen onding is en Young zingt als een gecastreerde cowboy op zijn retour.

Als men mij na mijn dood zoude opensnijden dan zweer ik dat uit mijn indrukwekkende ingewanden, als vlinders, de klanken zullen opstijgen van 'Like a Hurricane', 'Only Love Can Break Your Heart' en 'Down by the River'.

Of er songs van déze cd zullen bijzijn weet ik nog niet, want die zitten nog maar een paar dagen in mijn bloed. 't Is een wat hybride verzameling geworden: samen met driekwart van Booker T & The MG's gaat hij op een handvol songs terug naar zijn beginperiode, toen hij met zijn eerste bandje The Squires bij Motown een biologisch geteelde vorm van soul maakte: lichte, beschaafd swingende dansdeunen, niet meer, maar zeker niet minder.

Maar de rest is vintage Neil Young: die stem vol bibberatie, die gitaar die zingt zoals Arno spreekt: stotterend, struikelend maar altijd goed terechtkomend.

'Let's Roll' is gebouwd op een ouwe Ian Dury and the Blockheads-riff en verhaalt de laatste minuten uit het leven van de passagiers van Vlucht 93 - remember 11 september. 'Are You Passionate?' is een simpel walsje waaruit hetzelfde onbespoten gevoel opklinkt als op zijn beste werk op 'Harvest'; een doordeweekse vertelsong, lijkt het, maar het is een statement: passie is wat de mens drijft, en déze mens in het bijzonder.

Op 'Goin' Home' mag het zootje ongeregeld van Crazy Horse weer meedoen: drammen with a cause, een riff als een betonblok waarop Young zijn astmatische gitaartechniek mag botvieren.

'When I Hold You in My Arms' is pure Otis Redding: een zwijmelend liefdeslied aan da wife, alweer zeer ontroerend in al zijn simpelheid, met een on-Youngiaans subtiele jazz-solo en fantastische flauwemeisjeskoren van vrouw Pegi en zus Astrid Young. 'The older generation have got something to say, but they better say it fast or get out of the way': het zal nog niet zijn dat het nog niet zal zijn! Inlijsten die handel, en snel.

Ook 'Two Old Friends' is goud: moerasdiepe, zoemende gitaar, fijnmazige tekst (met verwijzingen naar The Band en de bijbel) en een outro die veel te kort is.

Afsluiter 'She's a Healer' is weer van dattum: naïef liefdesliedje, hypnotisch riffje à la 'Sweet Jane' dat de beste Keith Richards in 'm bovenhaalt, huppelend orgeltje van Booker T Jones incluis. En op het einde een schuiftrompet. Feest, feest.

Zij die dit niet goed vinden, dwalen.