Review: Nelly Arcan - Hoer
De laatste jaren werden de Franse letteren tot tweemaal toe uit hun zelfgenoegzame sluimer opgeschrikt; toen Michel Houellebecq zijn provocerende brandbom 'Elementaire deeltjes' dropte, en toen Catherine Millet haar avontuurlijke geslachtelijke omgan...
De laatste jaren werden de Franse letteren tot tweemaal toe uit hun zelfgenoegzame sluimer opgeschrikt; toen Michel Houellebecq zijn provocerende brandbom 'Elementaire deeltjes' dropte, en toen Catherine Millet haar avontuurlijke geslachtelijke omgang te boek stelde in 'Het seksuele leven van Catherine M.' Eén en ander deed de prangende vraag kiemen of Houellebecq en Millet het ooit gedaan zouden hebben - samen, bedoel ik, met elkaar dus. 't Zou best kunnen, hun beider zoektocht naar genot verliep in dezelfde periode en in dezelfde streek, en dus mogelijk langs dezelfde clubs en partouses. 't Zou zelfs kunnen dat ze zich die mythische eenwording niet meer herinneren, hun ideaal was immers opgaan in een anoniem kluwen van lustvolle lichaamsdelen. In elk geval hebben Houellebecq en Millet voor nageslacht gezorgd: op zoek naar bestsellers in de slipstream van 'Elementaire deeltjes' en 'Het seksuele leven van Catherine M.' hebben Franse uitgevers de jongste jaren massaal boekjes-zonder-broekjes in de markt gezet, en hun Nederlandse collega's zijn hen in ijltempo gevolgd. Vooruit dan maar, de lente roert zich: laten we eens voor een Parijs triootje gaan - met een belachelijke, een verdienstelijke en een vermakelijke participant.
Verdienstelijk is 'Hoer', waarin de Canadese Nelly Arcan haar dubbelleven opbiecht: ze was tegelijk literatuurstudente en escortmeisje. Haar debuut draagt een goedkeurende quote van Catherine Millet op de flap: 'Vooral triomfeert de schrijfster door haar scherpzinnige beschrijving van de seksualiteit die zij, zonder de prozaïsche details uit het oog te verliezen, in prachtige beelden tot uitdrukking brengt.' Net zoals toen we 'Het seksuele leven van Catherine M.' lazen, gunnen we Millet ook nu weer onze instemming: van Arcans bekentenissen zelf valt nauwelijks op te kijken, van de manier waarop ze die opgeschreven heeft des te meer. Haar uitwaaierende, pijnlijk precieuze, aan diverse zintuigen appellerende volzinnen herinneren meermaals aan 'Black Venus. Gangreen I' van Jef Geeraerts: hier wordt een traumatiserend verleden bezworen, een diep in het eigen lichaam geworteld en eindeloos vertakt kwaad uitgedreven tot het bittere eind: 'Die dingen gebeuren niet als je mij bent, als je het leven aanroept vanaf de kant van de dood.' (Lees ook de besprekingen van 'In Zijn Handen' van Marthe Blau en 'Memmen' van Pierre Mérot.)
