Review: Nick Cave & The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus
'Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' is een gracieuze plaat. Integer. Waardig,' zo kon u vorige week in Humo al over de nieuwe dubbel-cd van Nick Cave lezen. Goed, het was Cave zelf die het zei, maar dat maakt het in dit geval niet minder waar. '...
''Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' is een gracieuze plaat. Integer. Waardig,' zo kon u vorige week in Humo al over de nieuwe dubbel-cd van Nick Cave lezen. Goed, het was Cave zelf die het zei, maar dat maakt het in dit geval niet minder waar. 'En,' voegde hij eraan toe, 'there's really fucking good lyrics on this record.' Ook dat is geen grootspraak, maar gewoon bijzonder wáár: niet elke tekstschrijver laat een regel als 'Saint John of the Cross did his best stuff imprisoned in a box' rijmen op 'And Johnny Thunders was half alive when he wrote 'Chinese Rocks''
En wat de muziek betreft: de vraag is allang niet meer of er een instant classic op een nieuwe cd van Nick Cave staat, de vraag is hoeveel. Wij telden er vier op 'Abattoir Blues' en zes op 'The Lyre of Orpheus' (als u de single 'Nature Boy' al geweldig vond: die rekenen wij er niet eens bij).
Fans van de oude, zelfdestructieve en heroïnespuitende Cave zullen misschien misprijzend doen over de zéér prominent aanwezige gospelzangeressen, maar a) wij bewonderen onze helden liever levend dan dood en b) Cave-de-ambachtsman levert vaak even sterk werk als Cave-de-wildeman: luister naar het bedrieglijk simpele 'Easy Money', een grootse, langoureus voortdrijvende pianoballad en - samen met het al bijna even onaards mooie 'Messiah Ward' - het absolute hoogtepunt van de plaat ('Easy money / Rain it down on the wife and the kids / Rain it down on the house were we live / Rain until you got nothing left to give'). Wie van Caves ballads houdt, komt hier overigens rijkelijk aan zijn trekken, want ook 'Babe, You Turn Me on' en het rijkelijk met gospel overgoten duo 'Carry Me' en 'O Children' zijn klasse.
Niet dat de Kraaienkoning niet meer kan dreigen en bijten: zie het wild hakkende 'Hiding All Away' (een mens zou zweren dat Cave hier begeleid wordt door TC Matic ten tijde van 'Choco'), of zie 'Abattoir Blues', waarin hij niet bepaald een hooggestemd zelfbeeld ophangt: 'I wanted to be your Superman but I turned out such a jerk / I got the abbatoir blues / Right down to my shoes.'
'Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' is niet de aller-allerbeste Nick Cave die wij in huis hebben - ongenaakbare meesterwerken als 'From Her to Eternity', 'Your Funeral, My Trial', 'The Good Son' en 'No More Shall We Part' zullen ons altijd wel dierbaarder blijven - maar het is een plaat die we niet graag weer zouden moeten missen. Een plaat zonder één echte misser of schandvlek, en verder: gracieus. Integer. Waardig. En er staan really fucking good lyrics op.
