Review: Nick Waterhouse op Dour 2012

‘Rare vogel’, dachten wij toen we een man, volledig in kostuum en met haar dat wel gebeeldhouwd leek, wat verloren zagen ronddwalen in de backstage. Verbazing dus toen we diezelfde vogel een paar uur later op het podium van de Dance Hall zagen staan. Nick Waterhouse is de naam.

Waterhouse brengt soul en rhythm-and-blues zoals die in de jaren vijftig en zestig klonken: tijden waarin een man zich wel eens in pak en das buitenshuis durfde begeven, ook als hij niét naar een begrafenis ging. Zo dus ook Nick Waterhouse, die ook in Dour het plaatje helemaal wou doen kloppen: gitaar tot onder de oksel, hoornen bril op de neus, gesteven hemd netjes in de broek.

Backstage ziet dat er allemaal maar een beetje mal uit, maar op het podium werkt het wél. Gemakshalve wordt hij wel eens vergeleken met Aloe Blacc, maar Waterhouse neemt duidelijk een andere plaats in bij de recente soulrevival en bevindt zich meer aan de swingende kant. Swingend, maar wel steeds koel en onder controle, zoals Waterhouse zelf trouwens. Alsof hij tussen de nummers door telkens wou zeggen: ‘laten we het met z’n allen nu ook niet té bont maken.’

Dat bleek ook bij het publiek, dat wel eens een pas zette maar voor de rest vooral bleef afwachten tot die rare snuiter op het podium écht loos zou zijn. Dat gebeurde niet: volledig in character bleef Waterhouse’ zwaarste uitspatting het feit dat hij zijn vest uitdeed. Vonden wij wel cool. We moeten het tenslotte nu ook niet té bont maken.

Genre?

Soul – R&b

Hoogtepunt?

I Can Only Give You Everything: garageklassieker ooit nog gebracht door een jonge Van Morrison. Tijdens de finale van het nummer kreeg Waterhouse problemen met zijn gitaar: hij gaf zijn band de opdracht nog een rondje te doen van het nummer, terwijl hij – immer koelbloedig – even met gekruiste benen op de versterker ging zitten om het euvel zelf op te lossen. Zoals we eerder zeiden: cool.

Dieptepunt?

Niet op het podium, maar toch: de jongeman in het publiek die het in volle show waagde twee volle pinten op de grond te zetten, en er nog verbaasd uitzag toen iemand ze omverliep ook. U wint een handleiding festivals voor dummies, af te halen aan de infobalie.

Blikvanger?

Onvermijdelijk: de podiumoutfit van Waterhouse zelf. Al is ‘podiumoutfit’ misschien het verkeerde woord. Backstage liep de man namelijk ook rond alsof hij op elk moment gevraagd kon worden zijn plechtige communie te doen.

Quote?

I’m Nick Waterhouse and I don’t know how I ended up here – Zo, dat verklaart een en ander.

Applausmeter

undefined