Review: Nirvana - In Utero
Zomaar een bericht uit zomaar een blad: 'Vorige week hielden Kurt Cobain en Courtney Love ver na middernacht in New York City een taxi tegen. Ze hadden hun dochtertje Frances Bean bij zich en waren beiden zo high dat ze de hele achterbank onderkotste...
Zomaar een bericht uit zomaar een blad: 'Vorige week hielden Kurt Cobain en Courtney Love ver na middernacht in New York City een taxi tegen. Ze hadden hun dochtertje Frances Bean bij zich en waren beiden zo high dat ze de hele achterbank onderkotsten. Cobain en Love stapten drie straten verder uit, maar in hun haast vergaten ze Frances Bean. De taxichauffeur heeft urenlang met het arme drommeltje rondgereden.' Als we de bladen moeten geloven, mag het een wonder heten dat Kurt Cobain nog leeft: hij spoot zich samen met vrouwlief Courtney te pletter, hij zoop zijn maag aan flarden, hij drukte vlak voor het slapengaan zijn sigaretten op zijn bedmatras uit en stond regelmatig voor de badkamerspiegel met een ijskoude revolver tegen zijn slaap gedrukt. Zijn leven was een gigantische puinhoop en Nirvana, het punkgroepje dat hij aanvoerde, stond op springen. De droom was voorbij, wist het journaille. Cobain is echter niet krankzinnig geworden, hij heeft zich geen kogel door het hoofd gejaagd, al heeft het waarschijnlijk niet veel gescheeld: hoe zou u zelf zijn? Hij heeft zich moeizaam bij elkaar geraapt, dertien songs geschreven en ze samen met Chris Novoselic, Dave Grohl en undergroundpaus-producer Steve Albini zonder al te veel poespas op band gezet
De opnamen van 'In utero' hebben amper twee weken in beslag genomen (voor groepen als The Black Crowes een wapenfeit om mee uit te pakken, voor Nirvana een vanzelfsprekendheid) en het resultaat is een plaat die met een forse armslag alle twijfels, indianenverhalen en valse speculaties van tafel veegt. Nirvana is zo verstandig geweest niet de langverwachte opvolger van 'Nevermind' te maken, maar gewoon hun derde elpee. Met 'Nevermind', een plaat die door iedereen werd gekocht, dichtte Nirvana tot hun eigen verrassing de kloof tussen genres en generaties, 'In utero' rukt die ruw weer open en het gekraak klinkt als muziek in de oren: de plaat heeft de rauwe, gruizige sound van 'Nevermind', maar - op een paar tracks waar Scott Litt (zie: R.E.M.) aan heeft geprutst na - zijn de songs minder gepolijst, rommeliger, vuiler: het giert en het knarst aan alle kanten. In utero' is een mooie illustratie van Cobains ingewikkelde inwendige organisatie; zijn hoofd zit bij de songmanskunst van The Beatles en The Stones, zijn gehavende hart en nieren drijven hem naar plaatjes van The Vaselines, The Melvins, The Wipers, Sonic Youth en de Sex Pistols.
Het heeft dertien koppige, ruige punkrocksongs opgeleverd, waarin Cobain de pijn van het ongewild rockster zijn - een afdaling in een met dollarbiljetten, processen en opgewonden gezichten geplaveide hel - op beklemmende wijze uit de doeken doet. De rebelse punkrocker krijgt de overhand in de bijna nonchalante opener 'Serve the servants', een dreigend opgestoken middelvinger met de cynisch uitgespuwde obser-vatie 'Teenage angst has paid off well/now I'm bored and old', 'Scentless apprentice' (een luidruchtige hommage aan Cobains favoriete roman 'Het parfum'), de krap twee minuten durende punkuitspatting 'Very ape', het fantastische 'Radio friendly unit shifter
