Review: Nitin Sawhney - Philtre

Nitin Sawhney schreef filmsoundtracks voor Bollywood, de Britten Symphonia voerde een compositie van hem uit, hij is dj, er staat een theaterstuk op zijn naam en de man verzon sketches voor de serie 'Goodness Gracious Me' (misschien zegt 'Let's go ...

Nitin Sawhney schreef filmsoundtracks voor Bollywood, de Britten Symphonia voerde een compositie van hem uit, hij is dj, er staat een theaterstuk op zijn naam en de man verzon sketches voor de serie 'Goodness Gracious Me' (misschien zegt 'Let's go out for an English' u iets: een geflipte familie uit Bombay die op vrijdagavond 'Brits' gaat eten).

Om kort te gaan: er moet veel gebeuren voor Nitin Sawhney afvalt in de eerste sollicitatieronde.

Maar wat u wil weten: is 'Philtre', 's mans zevende cd, een beetje goed?

Wel, mits u de hakbijl bovenhaalt, en alleen de eerste 10 songs overhoudt: goed tot betoverend goed. Helaas staan er op 'Philtre' zeventien songs.

Vooreerst, op 'Philtre' is geen politieke boodschap meer te bespeuren: geen preek in de hoesteksten, weg schouderklopjes van Nelson Mandela, dag met het handje naar profeterende clochards. Dat is een vooruitgang. Naar ons gevoel zou Sawhney ook flink wat sporen tablas'n'sitar mogen wegmixen. Soms volstaat het met minimale middelen een beverige zanger(es) door een spookhuis te leiden, zoals in de perfecte opener 'Everything'. 'Spark' is meer van dat, met een even broze en even verliefde Tina Grace. 'Dead Man' staat met één been in de Misssissippi, en met een ander op de set van een stroperige Bollywood-productie. In 'Rag Doll' vertelt Sawhneys moeder een sprookje over een vrouw die blut aan de oevers van de Ganges zit te treuren tot ze een vuurvliegje ziet, waarna het weer beter gaat. Knap! 'Journey' met Viktor Duplaix van Jazzanova haalt het niveau van goeie Jazzanova.

Waar precies wringt dan het zijden muiltje? Sawhney vertelt ergens dat hij een plaat wilde maken met het op-en-neer van een dj-set. Het resultaat is een human beat box-niemendalletje ('Brainwaves'), een West Coast-rap die even snel voorbij is als de auto's waaruit die muziek komt ('Mirage'), een stemmenimitator die niet meer dan een verdienstelijke Stevie Wonder met astma neerzet in 'Throw', en 'Sanctuary', een met wierook omkringeld sfeerstuk dat zo op een Buddha Bar-lounge verzamelaar gepleurd kan worden, geneuzel dat op onze darmen werkt als een samosa vol vliegen in een straatstal in Delhi. Zelfs 'Noches en Vela' dat castagnetten tussen veelvoudige beats mixt, en een flamenco-gitaar aan drum 'n'bass voorstelt, is veeleer indrukwekkend dan gewoon straf. Een dansdreun in mekaar draaien is niet Sawhneys sterkste kant: er staan ook in bhangra-land legers jonge artiesten klaar die de keep it simple-regel wel beheersen.

Maar geen yin zonder yang. Probeert u eens het absolute hoogtepunt 'Koyal (Songbird)'. Reena Bhardwaj is de Indiase Beth Gibbons, de Bollywood-tegenhanger van viersterrenvrouw Su Li Zhen uit de viersterrenfilm '2046'.

U merkt: hoog tijd voor een groot pak frieten met stoofvleessaus!