Review: Nneka op Couleur Café 2013

Misschien was het kinderlijke naïviteit, misschien zit er stront tussen onze oren, of misschien is onze smaak een barslechte referentie. We gelóófden namelijk in Nneka, de zelfverklaarde shining star met Nigeriaanse en Duitse roots. Were we wrong.

Misschien graaien we in het vervolg beter éérst in de snoepdoos van de doorsnee festivalganger, vooraleer we het begrip Nneka proberen te ontleden – zonde, geen drugsmensen alhier. Maar toch degradeerde ze zich vooral zélf tot zondagsperformer door ons met een bedroevend rapport onder ogen te komen.

Ze heeft songs – goeie zelfs – dat weten we, al kregen ze nooit genoeg ademruimte om te ontbolsteren. Nneka was gekomen om te prediken - dat God een sympathieke pee is, en dat we de regen massaal moeten omarmen. Hashtag wereldvrede en zo. Je zou bijna vergeten dat ze als eerste faam maakte met een blitse ratatouille van reggae, hiphop, soul en popmuziek.

Soms, langs haar onverstaanbaar gewauwel heen, was er tijd voor muziek. ‘My Home’ bleef echter in de startblokken hangen, prijsbeest ‘Shining Star’ laste een staking in, en ook ‘Africans’ excelleerde in saaiheid. Nneka strompelde onhandig over de planken, haar band nam toen al vrede met een snipperdag.

Eén keer hielden ze het hoofd boven water, en zagen we een hoop fiere zwemmers: ‘Heartbeat’ was een clash tussen de meest uiteenlopende genres, en werkte nog aanstekelijk ook. Zonde van de rest. Iedereen heeft wel eens een off-day.

Het moment

Mogen we onze joker inzetten?

Het publiek

Enthousiast, ondanks de regen en de magere vertoning. Vond u het eigenlijk wel écht goed?

Quote

‘Precies Selah Sue.’ Ere wie ere toekomt: Nneka was éérst.

Tweet

Met de nadruk op ‘tente’.