Review: Novastar - Novastar

Brute pech voor wie rond deze tijd van het jaar een nieuw plaatje meende te moeten leggen, en zeker voor de Antonnen, Jossen, Jean-Maries en andere muzikaal minder bedeelden dezer wereld: het plaatje waarover de komende weken en maanden en - in zeker...

Brute pech voor wie rond deze tijd van het jaar een nieuw plaatje meende te moeten leggen, en zeker voor de Antonnen, Jossen, Jean-Maries en andere muzikaal minder bedeelden dezer wereld: het plaatje waarover de komende weken en maanden en - in zekere instellingen en tehuizen - nog jááren druk zal worden gepraat, dat uitgebreid door vele levens zal galmen; dat op trein, tram, bus en trottinette met wegdromende blik zal worden nageneuried, dat velen troost en schoonheid en (waarom vraagt die oude piratenkapitein zijn interviewees dààr niet eens naar) uitslaand kippenvel en door het hart van de ruggengraat op en neer flitsende koudescheuten zal bezorgen; het plaatje waar het meisje 's nachts in haar bed, een lading vers puberverdriet verbijtend en ernstig overwegend haar Ricky Martin-, Robbie Williams- en Stef Wauters-posters met een nijdige ruk van de muren te scheuren, aan zal denken; en moeder terwijl ze de strijk doet, en zoonlief terwijl hij (voor het eerst in zijn leven: vrolijk fluitend) aan de assemblageband staat; het plaatje dat in de discman zal zitten van in de Thermae Palace gelegerde romantische wandelaars op de dijk van Oostende, in de discmans van - bemerk hun iets zomerser verende tred - haastige salary men op weg naar het werk, van jongelui op weg naar waar de wind hen brengt, het plaatje dat ooit - op een onverwacht moment - als een soort warme en rustbrengende gloed over u neer zal dalen, dàt plaatje is het titelloze debuut van Novastar. We hebben er jarenlang op mogen wachten, maar it has definitely been worth the wait, en wel iedere seconde ervan, ieder nieuw uitstel, ieder dispuut, ieder moment dat iemand ooit getwijfeld heeft aan het kunnen van Joost Zweegers, iedere keer dat hij weer eens reddeloos in een put vol twijfels weggleed. 'Novastar' is dat alles en nog veel méér waard. Wat moeten wij trouwens nog zeggen na een instant-klassieker als 'Wrong', zo'n single waarvan de moordend mooie melodie zo lang in je schedelpan blijft rondracen dat er je maar één oplossing rest: er nog eens, en op iets krachtiger volume naar luisteren. Wat hebben wij nog te piepen na de minstens even sterke tweede single 'The Best Is Yet to Come', een juweeltje vol hemelse strijkers en subtiel in de hoekjes borrelende elektronica, voorzien van alweer zo'n melodie die Neil Finn ergens op een ranch in Nieuw-Zeeland ongetwijfeld een krachtig 'Goddamn!' dan wel een even geprononceerd 'Godverdefuckingdju!' zal ontlokken, want die wereldhit had hij zelf wel geschreven willen hebben. De doorsneesongschrijver zou na het neerpennen van twee zulke kanjers ter plekke bezwijken aan een overdosis geluk, de boot naar de dichtstbijzijnde ondoordringbare jungle nemen en voor eeuwig en altijd van de aardbol verdwijnen, rechtstreeks de onsterfelijkheid in, of meteen voluit aan de heroïne gaan, maar Joost Zweegers heeft er meteen nog wat songs van hetzelfde gehalte aan toegevoegd: 'Carelessly Dating' bijvoorbeeld, een hoogvlieger die probleemloos in formatie meeklieft met het beste van Big Star, of 'Lost & Blown Away', tastbaar gemaakt liefdesverdriet, op zijn John Lennons (die van 'God', 'Mother' en 'Jealous Guy', de Lennon die je zo vaak tot langdurige, innerlijke huilbuien heeft bewogen) tot een ontroerende song gekneed. Nog meer scherven van het hart liggen uitgestrooid over de elegant kronkelende strofen en refreinen van het fraai openbrekende 'Caramia', of in de intense ballads 'Moreau' en 'Millersan', songs waarin Zweegers' met bladgoud belegde strottenhoofd misschien nog het mooist uithaalt en hij - zoals overal op deze plaat - emotioneel klinkt, maar nooit pathetisch of sentimenteel. Dat Novastar ook gewoon voor tweehonderd frank een plaat had kunnen maken met alleen maar uitgeklede akoestische versies van deze songs en dat we dan met evenveel kippenvel (en volgens sommige mensen met nog meer) naar huis waren gegaan, moge blijken uit het alweer zeer sterke 'E' en natuurlijk is het jammer dat het machtige 'Ten-Eleven' of de fantastische versie van 'Can't Stand Losing You' niet op de plaat terecht zijn gekomen, maar dat doet er allemaal niet toe. Die songs pikken we wel tijdens één van de Novastar-live-concerten mee (geef wondergitarist Lars Van Bambost en die cool swingende bassist ook eens een hartelijk applaus; let op de geweldige drumster!) en in de huiskamer hebben wij aan 'Novastar' ruimschoots genoeg. We kunnen ons namelijk niet herinneren hoe lang het geleden is dat we nog eens een songwriter onvervaard, borst en kin vooruit, voor de tijdloze en klassieke plaat hoorden gaan en dat hij er nog met verve in slaagt ook. En wellicht nog langer geleden is het dat wij nog eens een plaatje hoorden dat, als een afwisselend withete en ijskoude wind, dwars door je ziel blaast en - al is het maar heel even - allerlei vitaals raakt.
En nu gaan we, op voorzichtig aandringen van de TTT-dokter, even liggen. Met 'Novastar' in de koptelefoon, dat spreekt.