Review: Oasis op Pukkelpop 2016 (Main Stage)
Noel Gallagher, The Chief (volgens de eerste generatie Oasis-groepsleden), Wrinkly Rocker (volgens Russell Brand), Brezhnev (volgens zijn jeugdvrienden)... Dié bijna iconische rocker speelde vandaag - op het hoofdpodium van Pukkelpop - met de High Flying Birds achtereenvolgens 'Champagne Supernova', 'Wonderwall' én 'Don't Look Back in Anger', drie tijdloze klassiekers die ook na veelvuldig gebruik nog altijd niet zijn beginnen afbladderen.
Maar Oasis bestaat al zeven jaar niet meer, en voor het zichzelf non-stop verjongende festivalpubliek is dat een halve eeuwigheid. En de naam van één van de succesvolste songschrijvers van de jaren negentig op de affiche staat niet meer automatisch garant voor een volgelopen weide. Maar zelfs wie dat mee in rekening nam, zal verbaasd zijn geweest over de opvallend karige opkomst, vandaag op Pukkelpop. En ook wie er wél stond, bleef lange tijd afwachtend, té beleefd en soms gewoon lusteloos. Handen omhoog, al wie het een beetje sneu vond voor Noel.
Dat hij er zelf ook een beetje van uit zijn hum door geraakte, bleek onder meer toen hij een spanbetonnen versie van 'The Mexican' bits en vroegtijdig stopzette met een kurkdroog 'Muchias gracias'. Toen hij na een andere song pas 'thank you' zei nadat het applaus al een halve minuut was uitgestorven. Of toen hij het wereldbekende 'Half the World Away' aankondigde met een 'I'd be amazed if many of you know this song'.
Toen hij zijn vraag 'Is dit het beste concert dat jullie vandaag al gezien hebben?' eerder al beantwoord had gekregen met een lauw applausje, leek hem dat even oprecht te verwarren. Een fractie van een seconde, waarna hij zich herpakte en het concert verderzette. Op karakter, koppigheid en bakken vakmanschap, en af en toe op automatische piloot. Dat hij er zijn gevoel voor humor niet helemaal bij verloor, bleek overigens toen hij op het einde nog een welgemeend 'Enjoy the Chemical Brother' mompelde, een sneer naar hoe 50% van de Brothers live lang niet achter de laptops en de synths heeft gestaan.
Van de High Flying Bird-songs was het een prachtig 'Riverman' dat de gloedvolste versie had meegekregen, mét inbegrip van twee warme saxsolo's. Warme saxsolo's: als je die woorden ten tijde van 'Cigarettes & Alcohol' in de nabijheid van Noel had uitgesproken, had hij je uitgelachen. 'Ballad of the Mighty I' was goed, maar het was enkel met de daaropvolgende oude Oasis-nummers dat Gallagher het publiek écht en onvoorwaardelijk meekreeg.
De tweede helft van de setlist was namelijk even voorspelbaar als tijdloos. Een sober maar onverwoestbaar 'Champagne Supernova'. 'Wonderwall', ook na meer dan twintig jaar nog een bakbeest van een popsong. Een vlot voorbij rollend 'AKA... What a Life' (zijn grootste Birds-hit), opgedragen aan 'the greatest footballer playing in England: Kevon Da Broyne'. En een 'Don't Look Back in Anger' dat zich borg heeft gesteld voor minstens één van de sterren hierboven.
Gallagher heeft vandaag eigenlijk vooral bevestigd wat we al lang wisten: dat hij ooit een paar fantastische nummers heeft geschreven. Het had iets meer mogen zijn - maar kom, minder is naar verluidt óók meer. Een gelijkspel op punten.
Dit vond ù van Noel Gallagher op Pukkelpop:
