Review: Old Boy

Is het u ook al opgevallen dat de interessantste/fraaiste/wonderlijkste/meest grensverleggende films de laatste tijd allemaal uit Japan en Zuid-Korea komen? Zou het te maken hebben met één of ander magisch extract dat men wél in noedel...

Is het u ook al opgevallen dat de interessantste/fraaiste/wonderlijkste/meest grensverleggende films de laatste tijd allemaal uit Japan en Zuid-Korea komen? Zou het te maken hebben met één of ander magisch extract dat men wél in noedelsoep maar níét in Amerikaanse hamburgers of Belgische frieten aantreft? Aan de ene kant heb je de poëtische cinema van Tsai Ming-liang ('Goodbye, Dragon Inn'), Hirokazu Kore-eda ('After Life'), Shinji Aoyama ('Eureka'), Hong Sang-soo ('Turning Gate') en Ki-duk Kim ('Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring'), en aan de andere kant heb je de koortsgloed verwekkende, alle taboes doorbrekende, door manga's en videogames geïnspireerde trashcocktails van onder meer Kinji Fukasaku ('Battle Royale') en Takeshi Miike (van de 'Dead Or Alive'-trilogie). 'Old Boy' van regisseur Chan-wook Park (Briljant cineast? Ziekelijke geest? Ontsnapte psychiatrische patiënt? We zijn er niet helemaal uit) behoort duidelijk tot de tweede categorie en kreeg van juryvoorzitter Quentin Tarantino - die zich als een vampier laaft aan dit soort cinema - in Cannes niet toevallig de speciale prijs van de jury. Alleen al de beginscènes duwen u zonder mededogen naar het voorgeborchte van de pure paranoia: een man wordt zomaar van straat geplukt en zonder uitleg opgesloten in een miezerig kamertje. Wanneer hij vijftien jaar later - enigszins verwilderd en compleet gebrainwasht - weer op de kasseien wordt gedumpt, begint hij onder het motto revenge is a dish best served cold een frenetieke speurtocht naar zijn mysterieuze kwelgeest. Wat volgt is een briljant in beeld gezette, als een razende wekker aflopende wraakfilm annex sick joke die de ene uitzinnige scène na de andere in uw geheugen ramt: zo verorbert iemand een levende octopus, en gebeuren er allerlei degoutante dingen met tandbeitels en kniptangen (yep, de Aziatische cinema heeft traditiegetrouw een vrij hoge shock-factor). Absoluut hoogtepunt is een in één take opgenomen duel waarbij de slechts met een hamer gewapende held een legertje bonkige boefjes te lijf gaat in een benepen corridor. Maar wat 'Old Boy' pas écht tot een memorabele loeier van een prent maakt, is dat er, tussen de Hitchcockiaanse suspense en het Tarantineske ultra-geweld door, stilaan allerlei universele thema's komen bovendrijven - Schuld, Boete, Gerechtigheid - en dat je na een tijdje niet alleen meer zit te duimen voor het slachtoffer, maar ook voor zijn Nemesis. 'Old Boy' is hard en mooi en wreed en pijnlijk, - een beetje zoals een bloedmooie griet die 's nachts je rug ligt open te krabben. Hopelijk is het voor u zo heerlijk als voor ons.