Review: On the Road

De klassieker van Jack Kerouacligt deze jongen heel nauw aan het hart – ons beduimelde, nog van poatjenovergeërfde exemplaar hangt aaneen met Pritt, plakband en gedroogde adrenaline die in de loop der jaren in de nerf van het boek is gesijpeld.

Je biezen pakken en in de laadbak van een camionspringen, het weidse mysterieuze land inrijden, verbroederen met andere drifters en de fles aan elkaar doorgeven, in een '49 Hudson door het westen razen en de eeuwige weg onder je voelen, in Denver een nachtclub binnensukkelen en uit je dak gaan op de wildmakende tonen van Slim Gaillard: Kerouac en zijn maats leidden in hun hoogdagen het soort bestaan waarvan wij, rijbewijsloze huismussen die al in paniek raken als de krant eens niet in de bus zit, alleen maar kunnen dromen.

De verfilming baarde ons vooraf veel zorgen – is Walter Salles niet die man die van Che Guevara’s 'Diarios de motocicleta' een nogal saaie en sentimentele bedoening maakte? Godzijdank doet Salles deze keer the right thing:hij blijft behoorlijk trouw aan het opzet van het boek, en doet zijn best om HET (de sfeer, de opwinding, de tomeloze hartenklop) zo goed en zo fel mogelijk naar het grote doek te brengen.

Zijn verfilming is zeker niet perfect – vele legendarische figuren hebben het script niet gehaald – maar fragmentarisch lukt het Salles wel degelijk om het 'On the Road'-gevoel op te roepen – kom achteraf trouwens niet klagen dat je geen plot hebt gezien: je kijkt niet naar 'On the Road' voor het verhaaltje, maar voor de uitbarstingen van wild puur leven, voor de in de fik staande emoties en voor de Gloed – woe-hie!

De fraai gefilmde Amerikaanse landschappen vibreren op je netvlies, en naar het einde toe laat Salles, tot in de laatste snik fideel aan de toon van het boek, een bitter gevoel van melancholie naar binnen gutsen – was de highvan de Beats dan toch een fata morgana?

De acteurs zaten voelbaar ín de vibe: Sam Riley vult de ondankbare rol van Sal Paradise – meer observator dan deelnemer – naar behoren in, Garrett Hedlund brandt als – om Kerouac maar eens te citeren ­– een Romeinse kaars in de nacht, en Kristen Stewart – smeulend, schroeiend, supersensueel – schudt haar 'Twilight'-verleden samen met haar kleren prachtig van zich af. Na afloop zit er maar één ding op – de Pritt erbij nemen en opnieuw aan het boek beginnen.

Bekijk de trailer: