Review: Patti Smith op Rock Werchter 2015
Patti, o Patti. De stemband kan een pitstop maken, de ziel heeft maar één ronde. Patti, o Patti.
'Verliefdheid is het alfa en omega, en je hoeft niet te komen zeuren als je je medeklinkers verkeerd hebt belegd'
O, Patti. 'Jesus died for somebody's sins but not mine'. Dat kattebelletje liet ze even rondslingeren, als een kleine waarschuwing, en voor ik ook maar een simpele sms naar m'n stiekeme meisje kon spellen was ze al in 'Gloria (In Excelsis Deo)' uitgebarsten - en het klonk belangrijk en episch en de vergeten kamers van je leven opruimend. Je kon denken: ach, dit was het dan, daarmee heeft ze alles verteld. Maar toen spuwde ze 'Redondo Beach', met diezelfde luide oprechtheid, en het klonk alsof je het nooit nog mocht vergeten. Ik besefte: Patti - o, Patti - zou heel 'Horses' spelen, en m'n hartslag zou geen dutje meer krijgen.
Patti, o Patti, even pauze - ik weet nog altijd niet goed wat ik gezien heb. Misschien heeft ze gewoon een koppel dingen goed begrepen? Dat verliefdheid het alfa en omega is, en dat je dus niet hoeft te komen zeuren als je je medeklinkers elders hebt belegd? Dat punk oud kan worden, bijna kan verdwijnen, maar dan - Patti, o Patti - weer opschiet als loof dat de boer onverwacht goed uitkomt? Dat het kraaienpootje kunst is, en dat rimpel onmogelijk rijmt op rust?
Uhu, zeker, het is allemaal waar. Maar er was meer aan de hand. In 'Birdland' las ze haar poëzie - zeg nooit lyrics als je het over de precieuze zinnen van Patti Smith hebt - van een stuk papier. Ik besefte, slightly ontroerd: fuck de autocue, Patti weet dat alleen bladpoëzie deugt.
En dat was vóór ze in 'Free Money' uitbarstte, misschien wel de énige punksong die niet met een rollator z'n boodschappon gaat doen. Gewoon een snelle schets, want in volzinnen krijg ik dat m'n gedachten vertimmerende moment niet: vervuilende opwinding, vuist nog eens in de lucht, fluim in het gezicht van de op dromen besparende klootzakjes.
'Break It Up' was voor - uiteraard - Jim Morrison. En warempel, ja: hij verscheen. Niet dat hij me de hand op het hoofd legde en me weer deed lopen ver weg van verdriet, of dat hij festivalpils in een decente Chardonnay veranderde, maar toch: ik besefte dat dit het uur is waarin we weer naar The Doors moeten gaan luisteren.
En zo deed ze alles, Patti, o Patti, tot de laatste kaars die 'Elegie' heette. 'In memory of Jimi Hendrix,' zo zette ze in, maar het werd een spijt druppend adieu aan zoveel mooie, móóie mensen. Dag Ornette Coleman, dag Fred 'Sonic' Smith, dag goeie Robert Mapplethorpe. Dag allemaal, Ramones. En dag, Lou Reed. De CEO van de hemelweide hoeft zich niet te beklagen over z'n jaarcijfers. Hopelijk wel over de blikjes en de condooms in z'n bloemenperkjes. Maar 'Elegie' dus: Patti, o Patti, ging deontologisch onverantwoord aan het fokken met de twee hartsnaren die ik nog over heb.
De panische kramp die poëzie heet, de kinderlijke zeepbel die punk was - Patti does it better. Je mocht The Barn niet uit, na Patti, o Patti, tenzij je geloofwaardige eden zwoer: 'Nooit nog zal ik mijn verliefdheid zomaar te drogen hangen, nooit nog zal ik op iemands wang een kus laten klappen alsof hij met ecocheques betaald is.'
Ja, Patti, o Patti. Niets tegen Jimi, Janis et les autres, maar zij stonden niet op Werchter met hun met Trojaanse heldenmoed bijeengeschreven autobiografie. Op de polsen van Patti Smith klopten de aders wél een rustig refrein. Bemoedigender wordt het niet.
Het moment
'Land', dat via opwindende hinkstapsprongen weer bij 'Gloria' uitkwam, was iets dat je deed happen naar het woord 'extase'. 'And go Johnny go, and do the watusi, oh do the watusi'.
Het publiek
Stampte zeven plankenvloeren kapot. Ontroerendste moment: de man op leeftijd - jonge ogen, oud Duvelpetje - die door de camera opgepikt werd en oude tranen in z'n ogen had.
Quote
In 1976 speelde ik voor het eerst in België,' (klopt: in de Brusselse Beursschouwburg), 'en jullie zijn altijd de craziest people gebleven' (klopt, na enige introspectie, ook wel).
Tweet
Tevens gehoord over Patti: 'Dat is Elke Neuville over duzend jaar!'
