Review: Pavement - Wowee Zowee
Sordid sentinels, schamele schildwachten, noemen ze zichzelf nu. Afwezige, dagdromende, tegen een geknakte lans leunende bewakers van de Goede Smaak. Het gerucht in het struikgewas laat hen koud: een aanval hoeven ze niet te vrezen. De strijd woedt verderop: aan de vesting waar het Goedkope Succes en het Makkelijke Geld liggen opgeslagen.
Pavement is de grootste, de belangrijkste anti-popgroep van de jaren '90. Ze zijn hun eigen roadies. Ze maken hun eigen hoezen. Ze laten zich in de meest onhippe poses fotograferen: in bad, met een haarnetje, of met lange tanden achter een bord slapgekookte Miracoli. Ze maken songs waar alle muren en deuren uit zijn: eerlijke, open nummers waarin iedereen vrij mag rondlopen en rondkijken. Ze verzetten zich tegen het mysterie in de rock'n'roll: dat loze begrip waar andere groepen zo van houden, omdat ze er hun lege hoofden gemakkelijk achter schuil kunnen zetten. Pavement heeft dat niet nodig, bij hen mag je alles zien, overal aankomen. Je mag de door Stephen Malkmus uitgezette verhaallijnen volgen, maar je hoeft je niet verplicht te voelen. Pavement-platen zijn platen zonder hekken, verbodsborden, slagbomen of grommende honden. Je treft er hooguit een wegwijzer in aan, of een cryptisch geformuleerde tip. Pavement-songs klinken alsof ze glimlachen: het zijn vredige, vrij opgevoede, zorgeloze repen popmuziek. TV-programma's, sportwedstrijden, platen van Dave Brubeck, luie maandagavonden, collega-muzikanten: daarrond was 'Crooked Rain, Crooked Rain' opgebouwd, in al zijn eenvoud en pretentieloosheid een van de prikkelendste platen van '94.
Op 'Wowee Zowee' blijft songschrijver Malkmus zo mogelijk nog dichter bij huis: de eenvoud helt soms op aandoenlijke wijze over naar intimiteit. In het openingsnummer, bijvoorbeeld, 'We Dance', een rimpelloze en ietwat treurige ballad; 'We zouden misschien sàmen kunnen dansen', suggereert Malkmus aan het eind, maar aan zijn toontje te horen schat hij de kans gering. In 'Grounded' kijkt hij uit over een donkere, besneeuwde straat; het is de week voor Kerstmis. Het nummer baadt in een benepen stilte, zoals dingen alleen op dichtgesneeuwde avonden kunnen klinken: gedempt, wattig. 'Grave Architecture' beschrijft een zondagse wandeling over een kerkhof; het ruikt naar voorjaar, de stenen worden geteld, er doet zich een vreemd samengaan van vrolijkheid en mistroostigheid voor. 'Father to a Sister of Thought' is een mooie, warme song met een steel guitar en schier onhoorbare orgelplukjes.
Die vier nummers vormen samen de ruggegraat van een (we mogen het nu wel verklappen) uitstekende, boeiende plaat; ze stralen hun sfeer af op de (ruigere) rest. Op knoestige songs als 'Rattled by the Rush' en 'Flux=Rad', 'at&t' (een tot song vertimmerd beleefdheidsgesprekje), 'Fight This Generation' (een vertraagde deun uit Comedy Capers, waarin enkele instrumenten een loeiende sirene proberen uit te beelden), het met gillende tekenfilmstemmetjes opgesmukte 'Serpentine Pad' en het haspelende 'Motion Suggests' (Malkmus hàpt naar zijn woorden).
Het knapst in deze categorie is 'Half a Canyon': het nummer komt onschuldig op gang, maar begint naar het midden toe te tuiten en rukt zich dan los: Malkmus is zijn draad kwijt, holt er krijsend achteraan, al maar sneller, tot hij denkt: foert! De gitaar blijft nog even pesterig klanken braken, maar ook die geeft snel op.
Wij niet: we gaan nóg eens luisteren.
