Review: People I Know
Al Pacino heeft zijn plekje naast de goden allang verdiend, maar dat neemt niet weg dat hij zo nu en dan uitpakt met een vertolking die niets dan irritatie opwekt, zoals in 'People I Know', een kleinschalig, seventies-aandoend thrillertje dat behal...
Al Pacino heeft zijn plekje naast de goden allang verdiend, maar dat neemt niet weg dat hij zo nu en dan uitpakt met een vertolking die niets dan irritatie opwekt, zoals in 'People I Know', een kleinschalig, seventies-aandoend thrillertje dat behalve een enkele goeie bijrol (hou Téa Leoni in de gaten) teleurstellend weinig in z'n mars heeft. Pacino wurmt zich in de huid van Eli Wurman, een wat uitgebluste, dodelijk vermoeide en aan pillen verslaafde pr-agent die ooit nog voor Montgomery Clift heeft gewerkt maar nu alleen nog maar de rotzooi van al even uitgebluste filmsterren (u herkent Ryan O'Neal) dient op te kuisen. In de aanloop naar een benefiet dat zijn carrière nieuw leven moet inblazen, verzeilt Eli samen met een hoertje in een door machtige heerschappen gefrequenteerde opiumtent (hier toch één million dollar-shot: Pacino lurkend aan de opiumpijp), een plek waar hij maar beter was weggebleven: ineens moet Eli door het leven als the man who knew too much. Met al die verwijzingen naar machtsmisbruik, corruptie en duistere politieke complotten allerhande schurkt 'People I Know' zich nadrukkelijk aan tegen de samenzweringsthrillers uit de jaren zeventig - in Eli's kantoor hangt zelfs een affiche van 'The Parallax View' - maar 'People I Know' mist de complexiteit, de suspense, en vooral de beknellende paranoia die zo typisch was voor de films van Alan J. Pakula (zie behalve 'The Parallax View' ook 'All the President's Men' en 'Klute'): zo krijg je bijvoorbeeld nooit de indruk dat Eli daadwerkelijk wordt opgejaagd. Maar de grootste afknapper is Pacino, die na 'Insomnia' alweer een man met slaaptekort vertolkt maar deze keer iets te pedant op zijn dialogen staat te kauwen en gaandeweg steeds dieper wegglijdt in een reeks overnadrukkelijke acteernummertjes. Bon, ook acteergoden hebben al eens recht op een mindere dag.
