Review: Phantom Planet - The Guest
Elke band heeft z'n eigen manier om de studio te overleven. Sommige laten massa's groupies, booze en dope aanrukken, andere branden wierook en kaarsen. De leden van Phantom Planet versierden de boel met plastic palmbomen, opblaasbare vissen en blauwe...
Elke band heeft z'n eigen manier om de studio te overleven. Sommige laten massa's groupies, booze en dope aanrukken, andere branden wierook en kaarsen. De leden van Phantom Planet versierden de boel met plastic palmbomen, opblaasbare vissen en blauwe en groene lampen, en speelden in dat decor 'La Grande Bouffe' na: ze vraten zich naar verluidt een ongeluk tijdens de opnamen van 'The Guest', en in de bio staat dan ook: 'Phantom Planet is going to be huge... if they keep eating the way they do.'
Voor we iemand op ideeën brengen: het heeft een heel goed klinkend (courtesy of veteranen-producers Mitchell Froom en Chad Blake) máár fundamenteel gespleten cd opgeleverd. 'The Guest' bestaat voor vijftig procent uit gezichtloze mainstreamrock met hitpotentieel - beeldt u zich de Counting Crows op een inspiratieloze dag in - en is voor de andere vijftig procent één gigantische imitatiewedstrijd, zo erg zelfs dat er uit die helft een EP met als titel 'Phantom Planet: Attack of the Clones' gepuurd had kunnen worden.
Dat gaat dan zo: Mitchell Froom heeft een paar platen van Elvis Costello geproducet en weet dus hoe een Costello-song klinkt, zanger Alex Greenwald heeft een verrassend veelzijdige stem, en dus klinkt 'Nobody's Fault' als Costello by numbers: goeie song, maar de grens tussen eerbetoon en plagiaat is wel héél erg dunnetjes. En zou het toeval zijn dat Muse zo dikwijls opduikt in de sectie 'what the band is currently listening to' op hun website? Noem ons cynical bastards, maar we durven het te betwijfelen. Hey, wij hebben dan ook 'All Over Again' gehoord: Greenwald in Bellamymodus en wéér een goeie song, maar au fond gewoon Muse, ontdaan van de Bach-roots. Recensenten die wel eens klagen dat het gros van de muziek tegenwoordig zo moeilijk in een vakje te stoppen valt, hebben hier een regelrechte field day: 'One Ray of Sunlight' is loepzuivere Ben Folds Five, 'Something Is Wrong' is akoestische Radiohead uit de tijd dat Thom Yorke nog nooit van Aphex Twin gehoord had, het even stroperige als hitparadegeile 'Anthem' is Travis op een zonnige lentedag.
Het kan gelukkig ook anders: de ingetogen sleper 'Turn Smile Shift Repeat', het onbetwiste hoogtepunt van de plaat, verenigt strijkers en een saxsolo zonder over the top te klinken, en doet maar een klein beetje denken aan Ben Folds Five. 'Wishing Well' steelt weliswaar op slinkse wijze iets van Billy Joels 'Goodnight Saigon', maar wordt daarna een heel mooi, zij het schaamteloos dramatisch nummer. Net als Muse ten tijde van hun debuut is Phantom Planet overduidelijk een band met stapels talent die wanhopig op zoek is naar zichzelf. Teleurstellende plaat, beloftevolle band.
