Review: Pharrell Williams (Sportpaleis)

‘Ga toch naar Pharrell in het Sportpaleis kijken,’ zeiden ze. ‘Word je vast happy van,’ zeiden ze.

Met enige terughoudendheid dan, want we hebben er nog in alle overmoed het Sportpaleis zien aandoen om vervolgens hopeloos in de leegte te verdrinken − naar het lichaam van Gotye wordt naar verluidt nog altijd gedregd ter hoogte van het middenplein. Maar Pharrell is Gotye niet. Meer nog, Pharrell is zelfs Pharrell niet. Of toch niet de Pharrell van pakweg vijf of tien jaar geleden.

Die Pharrell kwam echter ook uitgebreid aan bod gisteravond, zij het dan in een opgeblonken en iets meer hedendaagse versie – lees: met de glimlach. Want als er iets is dat Pharrell Williams zich dezer dagen aantrekt, is het wel het negativisme dat hij overal om zich heen ontwaart.

’t Is een positivo geworden, maar wel eentje die zijn boyish charm in een fles formol heeft bewaard: enkel tijdens de eerste wat belegen tien minuten, tijdens openingsnummer ‘Come Get It Bae’ (zonder Miley Cyrus weliswaar, waarvoor dank) en het al snel verschoten kruit van ‘Frontin’’ (zonder Jay-Z weliswaar, jammer) kreeg je het gevoel naar een veertiger te staan kijken. ‘Marilyn Monroe’, Pharrells eerste ode aan De Vrouw – er zouden er nog veel volgen – struinde dan weer handig maar te duidelijk mee op band. Wellicht om de stem nog niet te vroeg al te hoog te jagen: Williams blijft een betere producer dan zanger. Maar wie zich daarover verwondert, vergeet te snel wat voor steengoede producer hij is.

Handig: voor zulke mensen was ook er een rondje waarin Pharrells voornaamste collaboraties voorbijkwamen. ‘Frontin’’ hadden we al gehad, ‘Hot in Herre’ (zonder Nelly weliswaar, hoe zou het nog zijn met Nelly?) deed enigszins voorspelbaar wat het moest, ‘Drop It Like It’s Hot’ (zonder Snoop weliswaar, vast door het rookverbod in het Sportpaleis) was een hoogtepuntje, en ‘Blurred Lines’ (zonder Robin Thicke weliswaar, vast door één of ander nog lopend contactverbod – er waren erg veel vrouwen aanwezig) was even verplicht als heupwiegend, maar stond wel lullig naast al die feministische preken die Pharrell uit z’n malle hoed – ja, hij had ‘m meegebracht – toverde.

Beetje gratuit zelfs, dat gefleem. Vooral als je weet dat de man ook vóór ‘Blurred Lines’ nooit vies was van de occasionele blote tiet in z’n clips. En iets zegt ons dat die oprechte verwondering die hij te pas en te onpas neerzette, misschien uit hetzelfde bordkarton gesneden zou kunnen zijn. Hoe ‘crazy’, hoe ‘amazing’ en hoe ‘wonderlijk’ allemaal – Pharrell smeerde stroop met potten.

Maar de hits spraken voor zich: wie de boel op slot kan doen met een rondje waarin zowel ‘Get Lucky’ als ‘Lose Yourself to Dance’ zitten (beide zonder Daft Punk weliswaar, hingen vast nog in de bar backstage), bewijst een neus te hebben voor muziek. Of voor marktwaarde, daar willen we vanaf zijn. Hét muzikale hoogtepunt zat immers al rond halfweg: in het kwartiertje rommelen in de platenbak van N.E.R.D., waarbij zowel ‘Rock Star’, ‘Lap Dance’ als ‘She Wants to Move’ afgestoft en in één vloeiende beweging de pick-up op gemikt werden. Mét Shay Haley van N.E.R.D., trouwens. Hij had wellicht niets beters te doen.

O ja, en ‘Happy’ heeft hij ook gespeeld. Een nieuw nummer, vermoeden we. Zal nog potten breken, let op onze woorden.

Het moment

Pharrell die tijdens ‘Happy’ twee jongeren in een rolstoel het podium op liet rollen (de plaatselijke stroopfabrieken draaiden overuren) en hen tóch niet vroeg om op te staan. Nee, ook Kanye was er niet in het Sportpaleis.

Quote

‘Zegget dan! Zegget da ge blij zijt! Zegget!’ – Voor sommige publieksleden kon Dat Ene Nummer geen minuut te vroeg komen.

Tweet

En als er iemand iets kent van aaneengeregen worden, is het toch wel Kim Holland.