Review: Phoenix op Rock Werchter 2010 (Main Stage)
Kaiser Chiefs maar dan minder brallerig, Pinback maar dan met meer schwung, Tom Petty & The Heartbreakers maar dan drie keer zo jong: zo lusten wij onze Franzosen wel.
Het optreden
Sinds hun laatste plaat Wolfgang Amadeus Phoenix' (wij zeggen WAF!) gaat het carrièregewijs in stijgende lijn met Phoenix, de band die in eigen Frankrijkland veelal Poenieks wordt genoemd, tot schreeuwende hilariteit van niet-Francofonen. Ze zijn groot, maar nog niet zó groot dat de bandleden maniertjes beginnen te krijgen. Op het podium vertaalde zich dat in zes sympathiek ogende heerschappen (in de drummer herkenden wij onze plaatselijke Sri Lankese nachtwinkeleigenaar) die heel hard hun best deden om er een toffe set van te maken. Waar ze met verve in slaagden: Phoenix' mix van punk, disco en zomerse pop klonk fris en opwindend genoeg, en slechts heel sporadisch dwaalden onze ogen af naar de vrouwelijke fans op de eerste rijen (het is warm voor iedereen). Een mijlpaal in de vroeg-eenentwintigste eeuwse muziekgeschiedenis? Nah. Maar wel: phijn groepje!
Hoogtepunt
Lisztomania': aftrappen met je bekendste en wellicht ook sterkste nummer, en vervolgens toch niet plat op je bek gaan wegens het beste kruit verschoten: faut le faire, mecs.
Quote
Thank you very much!' Nee, we weten het, in marmer zal deze quote nimmer worden gebeiteld, maar we vermelden m omdat chanteur Thomas Mars voor zover wij weten de enige Franstalige is die erin slaagt om de Engelse th' uit te spreken zoals Shakespeare het ooit bedoeld heeft. Dat Elio Gut meuwning' Di Rupo er lessen uit moge trekken.
