Review: Phone Booth
Geweldig idee, luizige uitwerking. Een verwaande persagent (Colin Farrell) neemt toevallig een rinkelende telefoon op in een openbare telefooncel op 8th Avenue in New York en krijgt van een sinistere stem aan de andere kant van de lijn te horen dat h...
Geweldig idee, luizige uitwerking. Een verwaande persagent (Colin Farrell) neemt toevallig een rinkelende telefoon op in een openbare telefooncel op 8th Avenue in New York en krijgt van een sinistere stem aan de andere kant van de lijn te horen dat hij right there right now met een telescoopgeweer onder schot wordt gehouden: 'Waag het niet op te hangen, of ik knal je neer.' Het begin is goed - één claustrofobische locatie, één onzichtbare sniper, en één man die negentig minuten de tijd heeft om zich op één of andere manier uit een levensbedreigende no way out-situatie te lullen - maar de vraag is natuurlijk: hoe rek je dat idee uit tot een volledige langspeelfilm? Hoe moet je een negentig minuten lang durende thriller maken over een man die opgesloten zit in - godbetert - een telefooncel? Terwijl u daar even rustig over nadenkt, kunnen wij u alvast melden dat regisseur Joel Schumacher en scenarist Rob Cohen bitter weinig met het idee hebben aangevangen. De scènes waarin een ignorante politieluitenant (Forest Whitaker) Farrell aanmaant de hoorn neer te leggen en uit de telefooncel te stappen, terwijl de steeds radelozer wordende Farrell van zijn kant tracht duidelijk te maken dat hij daarmee zijn eigen doodvonnis zou tekenen, zorgen wel voor enige hartkloppingen, maar méér suspense valt er helaas niet te beleven. Het verbale kat-en-muisspelletje tussen Farrell en de sniper (die je niet te zien krijgt) klinkt een beetje lachwekkend, en de mise-en-scène van Schumacher - niet meteen de meest getalenteerde der Hollywood-cineasten - overstijgt nauwelijks het niveau van de doorsnee-videoclip, maar de film gaat pas echt de dieperik in wanneer de schutter zijn eisen op tafel begint te leggen: de man wil eigenlijk alleen maar dat Farrell in het openbaar z'n zieltje schoonwast en zich voor het oog van de toegesnelde camera's verontschuldigt voor zijn aanstellerige haantjesgedrag. Een veelbelovende thriller verloedert aldus tot een irritante zedenles, waarop wij de zaal verlieten met de tergende gedachte dat men hier veel meer uit had kunnen halen.
