Review: PiL - This Is Pil
PiL, voluit Public Image Ltd., werd in 1978 door John Lydon opgericht na het heengaan van de Sex Pistols, in 1993 na het verschijnen van zijn autobiografie te slapen gelegd, en in 2009 plots gereanimeerd voor een reeks optredens die zo goed onthaald werden dat er wel een nieuwe plaat van móést komen.
Het is met die laatste livegroep dat ‘This Is PiL’ werd opgenomen, door een bevriend facebooker treffend omschreven als: 'Better than it ought to be.'
Vreemd om te horen hoe de stem van Lydon met de jaren dieper en milder is geworden – vooral in de PiL-context, waar zijn sneer nog getypecaster was dan bij de Pistols.
Al de rest zit wel nog op z’n plaats: de compositorische arrogantie (‘It Said That’, ‘The Room I Am in’ – meer dada-voordrachten dan songs), de manier waarop Lydon zijn woorden lijkt te kiezen in functie van zijn penetrante ‘r’ (‘It’s gettin’ rrroffer'), en het soort songs waarmee je in gedachten verzonken de dansvloer op kan (‘One Drop’, ‘Lollipop Opera’).
Dat neemt niet weg dat sommige songs echt helemaal niks zijn: het extreem saaie en vormeloze ‘Human’ bijvoorbeeld, en ‘Deeper Water’ – derderangs Simple Minds.
En als ‘Reggie Song’ het enige is wat Lydon naast een forse zak geld aan zijn samenwerking met Reynebeau heeft overgehouden, mogen we er eentje schrappen van onze lijst met topambassadeurs.
Rrright now-è!
