Review: Pink Floyd - Echoes
Nog niet zo heel lang geleden waren we ervan overtuigd dat alleen de Pink Floyd met Syd Barrett écht van tel was. Barrett hoorde thuis in het rijtje met excentrieke genieën als Brian Wilson, Phil Spector en Skip Spence: als zanger-gitarist bezorgde...
Nog niet zo heel lang geleden waren we ervan overtuigd dat alleen de Pink Floyd met Syd Barrett écht van tel was. Barrett hoorde thuis in het rijtje met excentrieke genieën als Brian Wilson, Phil Spector en Skip Spence: als zanger-gitarist bezorgde hij Pink Floyd hits met heerlijke psychpop-singles als 'Arnold Layne' en 'See Emily Play' en schreef hij zowat alle songs van hun briljante debuut, de psychedelische rockklassieker 'The Piper at the Gates of Dawn' uit 1967. Omdat acidhead Syd zich steeds vreemder begon te gedragen - tijdens concerten trachtten de andere bandleden vaak minutenlang wanhopig te raden welke song Syd in godsnaam aan het spelen was - werd hij in april 1968 uit de band gezet. Exit Syd en dus exit Pink Floyd. Want post-Syd-Pink Floyd, dat was muziek voor football jocks zonder clue die weleens een joint rookten, of senior advertising executives met een overdosis nostalgie naar hun hippiejeugd. Dat dachten we althans.
Maar toen de progressieve rock van de jaren '70 begon door te sijpelen op goeie popplaten van nu, toen Airs prachtsong 'Radian' overal met 'Dark Side of the Moon' vergeleken werd en we toevallig het mooie 'More - Main Theme' hoorden, werden we nieuwsgierig. 'Echoes' - een digitaal geremasterde best of van bijna 160 minuten - verscheen dus precies op tijd.
Al snel bleek dat Pink Floyds carrière in drie - en niet twee - delen uiteenvalt: het korte, maar geweldige Barrett-tijdperk, de aanloop naar hun 'meesterwerk' 'Dark Side of the Moon', en de periode daarna, toen de elpees van de groep steeds meer op soloplaten van eerst Roger Waters en daarna David Gilmour begonnen te lijken. Barretts songs - met voorop 'Arnold Layne' en 'Astronomy domine' - behoren zonder meer tot het beste wat er op 'Echoes' te horen valt. Alle andere goeie tracks komen uit de sterk ondervertegenwoordigde tweede periode: van de platen 'More', 'Ummagumma' en 'Atom Heart Mother' is geen spoor te bekennen. Wel geselecteerd werden 'Set the Controls for the Heart of the Sun', een ingehouden, mysterieuze space-trip uit 'A Saucerful of Secrets', en twee tracks van 'Meddle': het broeierige 'One of these Days' en het meer dan 16 minuten durende 'Echoes', nóg een ruimtereis-in-geluid met sonarblieps, flink wat stratosfeergitaar en een occasionele krautrockgroove.
Maar daarna is het zo ongeveer op: op 'Shine on You Crazy Diamond', anderhalve minuut van 'Sheep' en misschien 'Comfortably Numb' na, worden we in de overige tracks getrakteerd op ellenlange intro's, te veel gitaarsolo's die niets meer te vertellen hebben dan 'ik voel me een beetje kosmisch vandaag', en meer overgeproduceerde middelmatige (space)rock dan goed is voor uw en onze gezondheid: wie ons ooit nog eens naar 'Hey you', 'Sorrow' of 'High hopes' zal willen doen luisteren, zal ons stevig moeten vastbinden.
'Echoes' slaagt er dus niet in ons van het idee af te brengen dat Pink Floyd een groep was die heel vroeg piekte, daarna nog een stel goeie, zelfs baanbrekende songs schreef en de mensheid en passant verblijdde met een paar leuke hoezen, maar uiteindelijk net iets te veel gelijkenissen begon te vertonen met dat reusachtige opgeblazen varken van hun live-shows. 'Echoes' verklaart hoegenaamd niet waarom een plaat als 'Dark Side Of The Moon' zo'n 741 weken in de hitparade heeft gestaan. De sequencing van de tracks op deze compilatie raakt kant nog wal, maar waarschijnlijk komen de songs op 'Dark Side Of The Moon' toch alleen tot hun recht als je de plaat in zijn geheel beluistert. Of misschien ligt het wel aan ons: misschien hebben wij wel een terminale hekel aan kosmische gitaarsolo's opgelopen door vroeger te vaak naar platen van de Minutemen en Minor Threat te luisteren, groepen die in nauwelijks twee minuten veel meer konden zeggen dan de doorsnee (late) Pink Floyd-track in 10 minuten.
We willen Waters, Gilmour & co. graag het voordeel van de twijfel gunnen, en nodigen de hardcore Pink Floyd-fans onder onze lezers dan ook uit om ons - liefst van kop tot teen gehuld in dieproze klederdracht - persoonlijk te komen verduidelijken wat er nu zo fantastisch is aan - pakweg - 'Animals': wij hebben centrale verwarming en serveren volgens intimi geen onaardige varkensribbetjes.
