Review: PJ Harvey op Rock Werchter 2011 (Main Stage)
Een kleine bemerking vooraf: als iemand vanavond PJ Harvey in ons bijzijn nog 'een straffe madam' durft te noemen, dan doen we hem/haar iets aan wat ongetwijfeld bij wet verboden is, maar wel enórm oplucht. Ziezo, dat moest ons van het hart.
Het optreden
Polly Jean Harvey, eenenveertig jaren oud en mooier dan ooit, had vanavond alle tijd, en deed vooral geen moeite om snel en eenvoudig te willen scoren. Op kousevoetjes kwam ze haar set binnengeslopen, en de zevenmijlslaarzen werden pas aangetrokken in afsluiter 'Meet Ze Monsta', met de meest brute en ongenadige riff die we deze Werchter-editie al gehoord hadden. In de tussentijd speelde ze zowat geheel haar laatste, voortreffelijke plaat leeg, afgewisseld met het occasionele oudje ('Down By The Water', 'Good Fortune', 'C'Mon Billy').
Hadden we Eels eergisteren nóg liever op het hoofdpodium gezien; PJ Harvey had met haar intieme set ongetwijfeld beter in de Marquee gedijd. 't Was prachtig voor wie er oren naar had (die hagelwitte jurk van Ann Demeulemeester ook!), maar 't waren parels voor de zwijnen op de Main Stage. Praktisch om het nummer wisselde ze dan nog eens van gitaar of 'autoharp' (zo heet zo'n ding dus), wat de vaart er behoorlijk uithaalde. En dat de drie nette heren die haar begeleidden - laten we hen Jan, Bob en Harry noemen - ver weg aan de andere kant van het podium zaten, deed de coherentie ook weinig goed.
Nu, over PJ Harvey nog altijd geen kwaad woord: wij blijven grote fans. Wie in ons bijzijn kwaadspreekt over PJ Harvey staat eenzelfde lot te wachten als de onverlaten die haar 'een straffe madam' noemen. Niet doen dus.
Hoogtepunt
undefined
Quote
'Thank you.'
(in der Beschränkung zeigt zich die Meisterin)
undefined
