Review: Poliça (AB)
Moeilijk bandje, Poliça. Niet alleen door de naam - volgens frontvrouwe Channy Leaneagh Pools voor 'verbondenheid' of 'beleid', volgens de Polen zelf dan weer gewoon Pools voor 'verzekeringspolis' - maar vooral omdat de Amerikanen op plaat veel te grote aanhangers blijven van de 'nét niet'-doctrine.
Justin 'Bon Iver' Vernon laten opdraven op hun nieuwste langspeler: check. Hem vervolgens handig parkeren in de achtergrond: check. De ene helft van je plaat vullen met meeslepende, breekbare synth-zweverigheid: check. Op de andere helft 'jongens, bekijk het maar' zuchten,en het bos dan maar pro forma volstouwen met bomen: check. Indie maken zonder gitaren, r&b maken waar je niet op kan dansen, pop maken waar je niet op kan meezingen: check, check, check. Moeilijk doen is óók kunst.
Maar een plaat is ook maar dat: een pláát. Live liggen de kaarten, als het meezit, anders. Toen Poliça woensdagavond de AB aandeed, bijvoorbeeld: nu met twéé langspelers om uit te delven, en dus handiger rond de bloedarmoede sturend die het ons op plaat af en toe zwart voor de ogen doet worden.
'Spilling Lines' ronkte de boel op gang, zonder dat Leaneagh één woord vuil maakte aan u of ons. Abrupt, maar allesbehalve vrijblijvend. Vervolgens zweefde ze even verdienstelijk - die plastic zak uit 'American Beauty' was er niets tegen - door 'Lay Your Cards Out' en 'I See My Mother' van debuut 'Give You The Ghost'. In het nieuwere 'Very Cruel' leek ze voor het eerst voet aan grond te krijgen, voor even maar: de wollige synths van 'Amongster' mochten de eerste kennismaking afsluiten, met in de finale dat percussieduel dat nog elke keer doet denken aan een lijnbus die een korte weg neemt door de drumafdeling van de plaatselijke muziekwinkel.
Twéé drummers telt Poliça: samen goed voor één hele muzikant, luidt de oudste drummermop in de catalogus, maar ook goed voor extra dynamiek op de juiste plaatsen. Al viel het ook deze keer op dat bij elk ingetogen moment al snel minstens één van hen technisch werkloos zat toe te kijken: een loon dat in zulke gevallen misschien beter besteed is aan een extra livemuzikant - het gebeurt af en toe dat de helft van Poliça's sound gewoon vanonder de knoppen van Leaneaghs sampler komt. Maar voor u de toortsen en hooivorken bovenhaalt: hen daarop afrekenen zou oneerlijk zijn - niemand in de band die pretendeert iets anders te zijn dan wat u te zien krijgt.
Een sterk begin: het betekent nog te vaak dat wat volgt alleen maar van minder allooi kan zijn. Gebeurde ook nu, en even leek het alsof Leaneagh en kompanen al door hun beste kruit heen zaten. Het obligate rondje uit de nieuwe plaat ('Smug', 'Tiff', 'Warrior Lord', 'Vegas') kalmeerde de boel wat, en laste een onbedoelde rustpauze in die pas afgebroken werd toen single 'Chain My Name' alles weer definitief rechttrok. Het hupse 'Wandering Star' vertederde, 'So Leave' deed ons gezien de titel net het tegengestelde verlangen.
Bissen deden we in de vorm van een tot op de blote botten gestripte versie van 'Leading To Death'. Met alleen bas als begeleiding viel nog eens op dat Leaneagh over een flink stel stembanden beschikt, ook al begraaft ze die driekwart van de tijd dan onder meer effecten dan Stephen Hawking op zijn wekelijkse karaokeavond.
Zoals Leaneagh ons vroeg in haar afsluitende cover van Lesley Gores 'You Don't Own Me': 'Just let me be myself / That's all I ask of you'. We hebben het geprobeerd, Channy. Het resultaat mocht er wel zijn.
Moment
Een, vooral dankzij bassist Chris Bierden, raak meppend 'Dark Star'. Of: wat bij Poliça voor een wereldhit moet doorgaan.
Publiek
Was niet zo talrijk als we in de AB wel gewoon zijn, waardoor er hier en daar gaten vielen in de massa. De bonken van de security waren u daar dan weer erg dankbaar voor, en maakten van die ruimte gebruik om rokers die buiten de wet om aan een puf toe waren met veel discipline en dedication aan een goed gesprek te onderwerpen. Veel friendship was daar evenwel niet mee gemoeid.
Twitter
